İnsan iskeleti gördüğümde aklıma birkaç şey birden geliyor:

Hayatın geçiciliği: Et, kas, beden zamanla yok oluyor ama iskelet geriye kalıyor. Bu da bana ölüm ve faniliği hatırlatıyor.

Denge ve yapı: İskelet aslında bir “iskele” gibi, bütün vücudu ayakta tutan temel sistem. Ne kadar kırılgan görünüyor olsa da müthiş bir mühendislik ürünü.

Eşitlik: Kim olduğumuz, hangi statüde yaşadığımız fark etmiyor; en sonunda hepimiz sadece bir iskelet oluyoruz.

Merak: Her kemiğin ayrı bir hikâyesi, görevi var. Mesela kaburgalar kalbi ve akciğerleri koruyor; omurga tüm sinir sistemini taşıyor.


Kısacası, insan iskeleti bana hem hayranlık uyandıran bir mühendisliği, hem de varoluşun kırılganlığını hatırlatıyor.

Peki sana sorayım: Sen iskelet görünce daha çok bilimsel yönünü mü düşünürsün, yoksa felsefi/duygusal tarafını mı?

Cihat KURT

Ruhsuz insanlar şiir bile yazamazlar

Yunusemre Başer