Normalde böyle şeyleri pek anlatmam ama burada yaşadığım kanımca çok absürt bir anımı anlatayım. Bir gün eşimle kavga ettik,ama nasıl kavga işlerin iyice sarpa sarmayacağını bilsem kalkıp Iatanbul'a gideceğim. Neyse aldım oğlumu çıktım dışarıya,bütün gün bebek arabasıyla çarşıda dolandım durdum. En son oturdum bir cafeye,düşünüyorum ne yapacağım diye,eve falan gitmeyeceğim kararlıyım. Beni merak etsin,hatta belki Istanbul'a gittiğimi düşünsün eşim diye. Ama İzmit'te gidecekte kimsem yok pek. Neyse saat oldu 5,oğlum huysuzlanmaya başladı,durmayacak daha fazla belli. Tek başıma da sıkıldım artık. Neyse eltimi aradım,dedim durum böyle böyle,müsaitsen akşam sana geleceğim. Zaten geç olunca eşim illa arar eve giderim diye düşünüyorum. Neyse,eltim yarım ağız buyur gel dedi,sonra,tam ben hazırlanırken mesaj attı "akşam ezanından sonra gelsene,yemeğimizi yemiş olalım" dedi, durumun saçmalığına la havle çekip tamam dedim. Daha sonra bir mesaj daha attı "ya kusura bakma akşam kardeşime gitmemiz gerekiyor,sen yarın gel"... ☺️ . Salak gibi kaldım anlayacağınız. Bir insana istenmediği ancak bu kadar net söylenebilir. Neyse,kara kara ne yapacagimi düşünürken eşim aradı çok şükür. Ben de bir naz niyaz açtım telefonu "karnim acıktı gelmiyor musun?" dedi. ☺️ Kan beynime sıçradı,ne söylediğimi hatırlamıyorum,en son eşim yanıma cafeye gelmişti,sorunumuzu masaya yatırıyorduk.

Mukadder Sarı