I. Kısım
4. Günün Akşamı

Işık, her zaman olduğu gibi tavanın içindeki çizgiden yanıp sönmeye başladı. Gündüzün sona erdiğini anlamak için saate gerek yoktu. Bu odada zaman, ışığın davranışıyla konuşurdu. Her akşam aynı yerde titreyerek başlardı geri çekilme; sanki düşünmekten vazgeçen bir z... Devamını Gör

Bazen durup kendime soruyorum:
Ne zaman bu kadar farklılaştık?
Ben hâlâ aynı gömleği yıllarca giyebiliyorken, bir başkası neden üçüncü ayda sıkılıyor o kıyafetten?

Açık konuşayım, benim için ne giydiğim hiç önemli olmadı. Marka mı, değil mi? Umurumda değil. Üzerimde duruyorsa yeter. Yırtılmadığı sürece senelerce giyerim. Ama yanlış anlaşılması... Devamını Gör

“Her ışık, bir gölgeyi doğurur. Ve Pharos, önce gözle görülmeyeni aydınlattı. Sonra yalnızca kendini.”

4.1. Kutsal Başlangıç — Fenerin Doğuşu

Zamanın henüz kırılmadığı, dünyanın göğe dönük alnıyla ilk nefesini aldığı çağlarda, Pharos yükseldi.
Bu yalnızca bir yapı değildi. Bu bir karar,... Devamını Gör

3.1 – Sabahın Kaburgası

Sabah, bir çan sesiyle başlar.
06.00’yı gösterdiğinde, fanusun paslı merkez borusundan derin, tok bir metal sesi yayılır:
Tung.
Ne acele ettirir, ne uyandırır. Sadece hatırlatır.
Yeni bir gün. Yeni bir döngü. Aynı dar tünellerde, aynı paslı duvarlarla.

Işıklar ... Devamını Gör

Zaman burada hâlâ yoktu.
Ama ışık vardı. Ve ışık değişiyordu.

Başta yalnızca bir titreşim gibiydi—masanın üzerindeki yapay kaynaktan sızan belirsiz bir soluk. Ama sonra fark ettim: her sabah aynı saatte uyanır gibi parlıyordu. Gri duvarlara düşen gölgeler bile tekrar eder gibiydi. Akşamları... Devamını Gör

Gözlerimi açtığımda, tavandan sarkan donuk bir ışığın, tam da masaya odaklandığını fark ettim. Işık… fazla beyaz, fazla yapaydı. Sanki gün ışığını taklit etmeye çalışan ama bir türlü beceremeyen eski bir teknoloji gibi. Odanın geri kalanı, gölgelerle bölünmüş gri duvarlarla çevriliydi. Işığın e... Devamını Gör