Ve en sonunda şunu kabul ettim baba…
Bu özlem bitmeyecek.
Ne zaman geçecek diye beklemeyi bıraktım. Artık sadece bu duyguyla yaşamayı öğreniyorum. Kalbimde senin için açılmış bir oda var ve o odanın kapısı hiçbir zaman kapanmayacak. İçimde hep yaşayacaksın. Belki fiziksel olarak yanımda değilsin ama ruhun, sevgin, kokun, varlığın hep benimle. Sen... Devamını Gör

Gökyüzüne her baktığımda bir dua yükseliyor içimden.
“Allah’ım onu güzel yerde tut…”
Çünkü sen dünyada çok yoruldun baba. Çok çabaladın, çok mücadele ettin. Hayatın yükünü ömrün boyunca sırtında taşıdın. Belki bu yüzden kalbim acısa da bir yanım huzur bulmanı istiyor. Ama kabul etmesi zor olan şey şu; ben sensiz yapamıyorum. Dualarım senin için, ... Devamını Gör

Sensiz büyümek ne demekmiş anladım baba.
Güçlü görünmeye çalışırken içten içe yıkılmak…
Gülümserken bile gözlerinin dolması…
Bir şey başardığında gurur duyacağını bilip ama bunu göremeyeceğini düşünmek…
İnsanın elini en çok böyle titretiyormuş.
Ben büyüyorum belki ama içimdeki eksik hiç büyümüyor. Hep aynı acıda kalıyor. Hep aynı yerde kanıyor... Devamını Gör

Bazen bir koku geliyor burnuma, sanki sen oradaymışsın gibi irkiliyorum.
Bazen bir kelime duyuyorum, sesin aklıma geliyor.
Bazen bir anı geliyor gözümün önüne, kalbim paramparça oluyor.
Hatıraların bir film gibi dönüyor zihnimde. Güzel ama acı… Sıcak ama yakıcı… İnsanın sevdiğini hatırlaması bile canını yakar mı? Yakıyor baba… Çünkü o hatıraları... Devamını Gör

Herkesin hayatı kaldığı yerden devam ediyor.
İnsanlar gülüyor, evleniyor, çocuk sahibi oluyor, kahkahalar atıyor.
Hayat hızla akıyor…
Ama ben bazen aynı noktada takılı kalmış gibi hissediyorum. Sanki zaman benim için orada durdu. Senin gittiğin gün dondu içimde dünya. Ne kadar ileri gitmeye çalışsam bile bir yanım hep o günün acısında kalıyor. Ç... Devamını Gör

Herkesin gözünde güçlü görünmek zorundayım baba…
“Dayanırsın”, “alışırsın”, “zamanla geçer” diyorlar. Kimse bilmiyor ki ben geceleri gizli gizli ağlıyorum. Kimse görmesin diye, kimse üzülmesin diye içime akıtıyorum gözyaşlarımı. Çünkü senin evladın olduğum için güçlü olmam gerektiğini hissediyorum. Ama güçlü olmak sandıkları kadar kolay değil. Baz... Devamını Gör

Biliyor musun baba, en çok söyleyemediğim sözler yakıyor canımı.
Belki küstüğüm günler oldu, belki içine attığım kırgınlıklarım… Belki “nasılsa var, nasılsa hep olacak” diye ertelediğim teşekkürlerim… Şimdi hiçbirini söyleyemiyorum. Dilimde düğümlenmiş cümleler var. Keşke diyerek yaşamak çok ağırmış. Keşke daha çok sarılsaydım, keşke daha çok güls... Devamını Gör

Mezarının başına her geldiğimde, toprağa dokunurken elim titriyor baba…
Sanki her dokunuşumda kalbim biraz daha parçalanıyor. Bu kadar ağır mı olur bir taş? Bu kadar zor mu olur bir isim yazılıp altına bir tarih sığdırmak? Bir insan nasıl olur da bir mermer parçasına sığdırılır? Kabul edemiyorum. Orada yatan sadece bedenin belki ama benim için ora... Devamını Gör

Bazen bağırmak istiyorum baba…
Gökyüzüne, toprağa, kadere… “Neden?” diye sormak istiyorum.
Neden erken? Neden yarım? Neden böyle acımasız?
Ama hiçbir cevap gelmiyor.
Sadece sessizlik…
Sadece içimde büyüyen bir çığlık…
Sen gidince içimde kocaman bir boşluk oluştu. Doldurmaya çalışsam da dolmuyor. Herkes “zaman geçer” diyor ama bilmiyorlar; zam... Devamını Gör

Baba…
İnsan büyüdükçe çocukluğunu kaybedermiş ya, ben sen gidince anladım. Sanki bir anda bütün dünyayla baş başa kaldım. En büyük dayanağımın yokluğuyla yüzleşmek zorunda kaldım. Sokaklardan geçerken her köşede seni gördüm, her kalabalığın içinde yokluğunu hissettim. İnsan babasını kaybedince sadece sevdiğini değil, güvenini de kaybediyormuş. Ben... Devamını Gör

Bazen düşünüyorum baba…
İnsan gerçekten ölünce mi gidiyor? Yoksa unutanlar mı öldürüyor?
Ben seni unutmadım. Unutmayı da hiç istemedim. Çünkü seni unutmak, kendimden bir parçayı söküp atmak gibi geliyor. Sen bensin biraz… Gülüşümde, duruşumda, sabrımda, kırıldığım halde susuşumda sen varsın.
Ama yine de yapamıyorum, kabul edemiyorum bazı şeyleri... Devamını Gör

Hayat bazen insanın yüzüne tokat gibi çarpıyor baba… Sen gidince öğrendim bunu. Bir gün var, bir gün yok. Bir dakika nefes alan biri, diğer dakika hatıra oluyor. İnsan anlamıyor, insan kabullenemiyor. “Olmaz” diyor, “mümkün değil”, “daha erken”… Ama ölüm kimsenin erkenine, zamanına bakmıyor. Söyleyemediğimiz sözler, yarım bıraktığımız sarılmalar, e... Devamını Gör

Bazı günler var ki nefes almak bile ağır geliyor. Sanki dünya dönüyor ama ben olduğum yerde kalıyorum. Herkes bir şeylere yetişiyor, herkesin bir telaşı var ama benim içimde tek bir şey büyüyor: sessizlik… Sen gideli içimde hiç susmayan bir sessizlik var. Gürültüsü yok ama ağırlığı var. Öyle bir ağırlık ki omuzlarım çöküyor, kalbim daralıyor, gözle... Devamını Gör

Bazen geceler daha ağır oluyor baba… İnsan gündüz kalabalığın içinde biraz oyalanıyor, biraz unutmuş gibi yapıyor ama gece olunca herkes kendi acısıyla baş başa kalıyor. Işıklar sönüyor, sesler susuyor ve içimdeki fırtına başlıyor. Biliyor musun, en çok gece eksik kalıyorsun. Sanki herkes evine dönüyor, sevdiklerine kavuşuyor, ama ben senin olmadığ... Devamını Gör

Ve sonra, mezarlıktan çıkarken fark ettim; aslında buraya sadece bir taşın başına gelmiyordum. Kendimle yüzleşmeye, içimdeki o çocukla konuşmaya geliyordum. Yıllardır büyümeye zorlanan, “güçlü ol” denilen ama içten içe yorulan o küçük kız, babasının yokluğunda bir türlü nereye sığınacağını bilemeyen o parça… Yürürken ayaklarım ağırlaşıyor, sanki he... Devamını Gör

Zaman geçtikçe yokluğunun ağırlığı azalmıyor aslında, sadece ben taşımayı öğreniyorum. İnsan acıyı sırtına yük gibi almıyor bir süre sonra… Onu kalbinin içine yerleştiriyor. Bir parçan oluyor. Sen de benim bir parçam oldun artık baba… Başımı göğsüne yaslayamam belki, ama başımı yüreğimin içine koyduğumda oradasın. Sessiz ama var, görünmez ama hisse... Devamını Gör

Bazen geri dönüp o güne takılıyor aklım. O gün… İçimde tuhaf bir sıkıntıyla uyandığım, havanın olduğundan daha ağır göründüğü, kalbimin sebebini bilmeden daraldığı o gün… İnsan bazı günlerin kader günleri olduğunu sonradan anlıyor. Telefon çaldığında kalbim yerinden fırlayacak gibi olmuştu. Sesler birbirine karışmış, kelimeler anlamını kaybetmişti.... Devamını Gör

Mezarlıkta otururken rüzgâr hafif hafif esiyor. Ağaçların dalları hüzünle sallanıyor sanki. Etraf sessiz ama içimde fırtınalar var. Toprağın üstündeki küçük çiçeklere dokunuyorum. “Üşüyor musun?” diye soruyorum, sanki cevap verecekmişsin gibi. Saçma belki, ama kalbim konuşmak istiyor. Sessizlik bile bana seni hatırlatıyor.
Bir ara gözlerimi kapatı... Devamını Gör

Zamanın akışı bazen sessiz, bazen çığlık gibi… Ama benim için hep aynı noktada duruyor: Senin gittiğin gün. O günden sonra hayat ikiye bölündü aslında… “Sen varken” ve “sen yokken” diye. İnsanın içindeki boşluğu dolduracak hiçbir şey yokmuş meğer. Yaşamak devam ediyor görünse de ruh aynı yerde kalıyor. Ben de o günün kapısında kalmış bir çocuk gibi... Devamını Gör

Hayat bazen insanın kalbine ağır bir yük bırakır, nefes alırken bile varlığını hissettiğin bir boşluk… İşte benim en büyük boşluğum sensin. Zaman geçiyor, takvim yaprakları değişiyor, şehir aynı kalabalıkla yaşamaya devam ediyor ama benim içimdeki sessizlik hiç değişmiyor baba. İnsan büyüdükçe değil, kaybettikleri çoğaldıkça olgunlaşıyormuş. Ben bu... Devamını Gör