11. Bölüm: Sessiz Fırtına

Kasaba meydanında tuhaf bir sessizlik vardı. Eylül’ün yürüyüşü, taş döşeli yollarda yankılanıyordu. Babasının defteri çantasında, Leyla’nın kolyesi boynundaydı. Kendi kendine mırıldandı:
“Bu sırlarla artık geri dönüş yok. Babamı susturdular ama beni asla susturamayacaklar.”
Tam o sırada, kasabanın en büyük çanı çalmaya başladı. Çan sesi, gökyüzünde yankılanırken insanlar evlerinden tek tek çıkmaya başladı. Fısıldaşmalar başladı:
“Bu kız laneti uyandırdı.”
“Aslanbeyler ona ne yapacak?”

Kasabanın ucundan siyah camlı üç araç meydana doğru geldi. Araçlardan inen Aslanbey ailesinin adamları, etrafa meydan okuyan bakışlar attılar. Fuat Aslanbey, insanların karşısına geçip bağırdı:
“Yalanlara kanmayın! Bu kız babasının deliliklerini devam ettiriyor. Leyla yıllar önce öldü. Bu kasetler, bu mektuplar sahte!”
Eylül, meydanın ortasında durdu. Elindeki kamerayı havaya kaldırdı.
“Babanız, kardeşiniz, evladınız belki de Leyla’yla aynı kaderi paylaştı. Onlarca insan gölün altında kayboldu. Gerçeği görmeye cesaretiniz yok mu?”
Kalabalık huzursuzlanmaya başladı. Bazıları Eylül’ü desteklerken bazıları korkuyla sessizdi.
Tam o sırada Eylül’ün kulağına bir bilgi geldi. Kalabalıktaki yaşlı bir adam sessizce ona yaklaşıp fısıldadı:
“Aslanbeyler fabrikanın bodrumuna bomba yerleştirdi. Kanıtlarını yok edecekler.”
Eylül’ün kalbi hızla çarptı. Eğer fabrika patlarsa Leyla’nın tüm izleri yok olacaktı. Hemen koşmaya başladı. Arkasından Aslanbey’in adamları da fabrikanın yoluna girdi.