2. KESİT

Benim bu hayatta ki en büyük pişmanlığım insanları sevmekti. Çünkü kimi çok sevsem ,kimi çok benimsesem ,kim benim dostum olsa ,kimi canımdan görsem canımdan vazgeçsem hep yine üzülen ,kırılan taraf ben oldum , o yüzden insanları sevmek benim en büyük pişmanlığım . Canımı çok yaka yaka kimileri için sustum , bir adım atana 100 adım attım . Ölüm var dedim sen Allah`a bırak dedim . Çoğu insanlara olan kırgınlığımı Rabbe anlattım çünkü ona havale ettim . Küçük bir yavru güvercindim ,bir gün yuvadan düştüm kimse alıp yuvaya yeniden koymadı . Yaramaz çocukların eline geçtim onlar da kanadımı kırdılar sonra biri geldi beni yuvaya koydu ama artık uçamıyordum evet yaşıyordum ama artık hiç uçamayacaktım . İşte tam da öyle oldu herkese güvendim , kanadımı açtım . Şimdi tıpkı bir yavru güvercin gibi yaşıyorum ama artık hiçbir zaman uçamayacağım . İçimde ki hevesim ,hayata olan inancım kırılmıştı ,güvenim bitmişti, yüreğim yorulmuştu . Artık kimseye kendimi anlatmaya çalışmıyordum .Herkesin kalbi nasılsa öyle görüyordu , öyle biliyordu beni. Sustum .Sustum sonra hiç konuşmamak üzere sustum . Öncelerde biri beni üzmüşse günlerce ,aylarca ,yıllarca içime atar . Üzülür ona kendimi anlatmaya çalışırdım .Kimseyle kötü ,huzursuz olamazdım. Ama artık kimseye kendimi anlatmıyorum . Sadece susuyorum . Hayatta ki pişmanlığım kendime bitmek bilmeyen öfkem. Ben sevgimi ,kalbimi ,güvenimi açmıştım onlara ,onlar ise menfaatlerine ters düşünce kötü kalplerini ortaya çıkardılar . Sorsanız herkes öyle güzel bir kalbe sahip ki … Demem o ki tek pişmanlığım zamanında hayatıma aldığım insanlar. Nankör dostluklar, menfaati bitene kadar kurulan arkadaşlıklar ,sürekli kendine bakmadan konuşan akrabalar ,güvendiğim tüm insanlar …