28

Büyük dağın  gür ormanları üzerinde kartallar ve atmacalar ucar, yalçın kayaların uğultusu köyümüzden  duyulur gibi olurdu... Işte o günlerde köye  sekiz on atlı grup geldi. Zabit olduğu anlaşılan bu kişiler seferberlik emrini muhtarın yanında köye ilan ettiler. Köyden bir çok kişi askere alındı. Benim yaşım küçük olduğu için tüm israrlarima rağmen askere almadılar... Seferberlik ile  köyün o eski canlılığı azalmış yerini asker türküleri katılı  hasret mektuplari almisti....
Çoruh un gürül gürül akan suları  hızla taşlara çarpıp iyice köpüruyor,
atların dağları titreten sesleri çok uzaklardan duyuluyordu... O atlilardan biri de Ruslara ve Ermenilere karşı amansızca savaşan Kazım Karabekir Paşanın XX. Kolordusunda görev yapan Murat Çavuşu. Iki metreyi aşan boyu  ve zayıf cüssesiyle görenin  kolay unitacagi bir insana benzemiyordu. Zira çok iyiliksever olduğu gibi daha bir çok anlatmadigi iyi hasletleri vardı... Murat Çavuşun mesegi askerlikti. Seferberligin çok önceleri, içine bir hasrerlik oturmuş ve yarini annesi ile babasını goresi gelmişti. Komutanindan izin alıp yola düştüğünde başına geleceklerden habersizdir. Izini bitmesine yakın köye hakim bir tepeden uzaklari izlediği bir gün, askerler yolunu kesmiş ve askerden kaçtığı gibi ağır bir iftira ve yalan söylemişlerdi ona. Murat cavus ise ne diller dökmüş lakin nafile anlatamamis derdini... Askerden izinli olduğunu anlatan  belgeyide göstermesine rağmen askerler inanmamış ona... Hapislere düşmüş. Seferberlik ilan edildiği günlerden bir hafta sonra kursuna dizilecegi bildirmiş kendine. Kazım Karabekir Paşanın ise o arada Erzurum dan hareketi denetlemek için yola koyulmis... Herkesle tek tek ilgineniyormus. Murat Çavuşu infazınin gerçekleşeceği bir gün nasıl olduğu bilinmez Kazım Karabekir Paşanın emri ile hapisten kurtulmuş. Nasıl sevindigi ve dualar ettiği yakınlarınca hep anlatılır olmuş. Istiklal Savaşının sonunda Murat Çavuşu istiklal madalyası ile onurlandirilmis ve bir de tesekkur mesaji yayınlanmış. Bunu da bizzat Kazim Karabekir Paşa kaleme almış...
Uzun seneler, vatani için yaptığı kahramanlıkları herkesten gizledigini bir çok kişi biliyordu... Aslında onun gibi bir çok kahraman asker de vatani için birçok fedakarlıklar yapmış, eşini,  evini, memleketini unutmuş ve bilmediği coğrafyalarda  vatanına bekası için mücadeleye girişmişti...
Gunes tutulmasindan sonra  köydeki büyük yangında hemen herkes  evlerini ambarlarini ve hayvanlarını yitirmişti. Köy tanımaz halde idi. Biz de ardıç ağaçlarını gölgesinde köyü bir canavar gibi yutan yanginin sönmesini gozyaslari ile bekledik... Bekledik diyorum. Çünkü o zamanlar itfaiye köylere  henüz ulasamiyordu.

Büyük dedemin istiklal madalyasi ne yazıkki bu yangında küle döndü... Yıkılan evde ona ait hicbir iz yoktu artık..  Büyük dede dair tek ani da yangın ile bir daha geri gelmez şekilde silinmisti...  O yıl ve sonraki yıllar adeta köyün  yeniden inşası şeklinde geçti...Bir yandan ustalar köyün  evlerini yapıyor bir yandan da yaralar sarılmaya çalışılıyordu... Çoruh ise sanki herşeyden habesiz gibi her günkü gibi akıyor rengi kimi zaman kül  rengi akarak  bize derdimizi hatirlatiyordu...
...