33

Tacar'in gölü ilkbahar çiçekleri ile yemyeşil çimenlerin ortasında göz alıcı bir güzellikte  gelip geçeni selamlar ve mavi göğün enginliginde  bir rüya gibi görünürdu  gözlerime...
Yemyeşil cimenlerde gelip geçenlerin izleri  bir çizgi gibi uzanır ve farklı bir dunyaymis hissi olustururdu bende...
Yanımda dedemin  kirati herşeyden habersiz  yeşil çimenleri hızlı hızlı mideye indirirken ben de heybemde tandır ekmeği ve pişnir  ile dedemin gelmesini bekliyordum... Az önce gözeden içtiğim su karnimi iyice aciktirmisti... Bir parça tandır ekmeği  yiyerek açılımı bir nebze olsun yatistirmaya baslayacakken karşıda köyde daha önce görmediğim bir kız çıktı karşıma. Kimdi neydi bilmiyorum. Zaten beni de görmemişti lakin ben de cok farklı bir his uyandırmıştı.  Bir tek  bunu iyi biliyordum... Küçükken  yaz geceleri  nenemin ve dedemin anlattığı hikayelerde  yıldızlara uzun uzun bakıp güzeller güzeli bir kız belirir adeta hikayeme ortak olup tatlı tatlı gülerdi... Bugün golün yanında gördüğüm kızın yüzü ile nenemin hikayelerinde anlatırken yıldızların arasında beliren o kızın yüzünün  ta kendisiydi...
Bir kış akşamı  kar yolları kapattiginda ceşmenin donan sularını gören evinin penceresinde bir çığlık duyuldu.Dedem hızla evden çıkmış ve yokuş aşağı tipiye aldırmadan yürüyordu..  Ahşap bahçe  kapısı açık kalan evin bahçesine bir kurt girmiş ve o akşam misafirliğe gelen Zühre ye tam saldiracakken dedemin ayak seslerini isiten kurt hızla oradan uzaklaşmıştı... Kızlarının ortalıkta gorulmedigi için meraklanan anne baba hemen kapiya koşmuş ve korkudan titreyen Zuhreyi görünce çığlık atmışlardı... Zuhre çok korkmuş olduğundan bir şey demedi ve  dedemi gören ev sahibi ile misafirlerin saskin bakislari arasında   Zuhre hickirarak  dedeme sarılmıştı... Dedem biraz yavaş davransa belki de Zuhre hayatta olmayabilirdi. Ağlayan gözleriyle Zuhre büyük bir tehlike atlatmisti... Zuhrenin anne babası dedeme  çok teşekkür etmişler ve kapiya kadar  çok  hayir duası edip yolcu etmislerdi...
Ertesi gün fırtına dinip kar yagisi iyice azalınca köy bembeyaz  bir rüya gibi göründü uzaklardan gözlerime... Yollar kapalı olunca Zuhre ve ailesi evlerine  geri donemis bir süre  akrabalarinda misafir kalmaya karar vermişlerdi...
Harman yeri yağan karla bembeyaz olmus ve  çocukları gençleriyle tüm köylülerin zaman zaman oturdukları bu yer kayıp bir hikaye gibi karların altında kalmıştı... Saclara biriken karlar az güneş ışığıyla  hızla aşağı dökülürken evlerin arasında yürüyenler büyük tehlike içindeydi...
Hohlasak donacak gibiydi köyün havası... Evlerin bacalarindan tüten dumanlar türlü türlü hikayeleri göğe yazıyordu...
 Bana uyu Tahir  uyu dediklerinde hikayelerin sonuna geldiğimi anlardim çocukken.  Ama artik bugünkü yaşadıklarından sonra  yüreğimin ortasına bir  sancı belirir oldu. Bugün  Tahir ismi bana öyle bir ağır geldi ki... Kelimeler bogazimda düğümlendi. Odamın  penceresinden ayazi katili gökyüzü bakmaz oldum. Yildizlar köyün üzerinde belirmez oldu bir anda yoksa bana  mi öyle geldi bunu zaman gosterecege benziyordu.
...