Hiç bir şeye benzemiyormuş kalp kırıklığı. .. Derinlere battıkça daha da susturuyor seni. Ne sözlerin anlamı kalıyor, ne de bakışların. Yalnızca,kırılan kalbinin her bir parçasının battığını hissediyorsun her hücrene. Üstelik gözyaşlarını umursamadan. Ben sustum. Yüreğim sustu. Sürekli konuşan beynim sustu. Hissizim. Eğer aşık olmasaydım bu kadar yanar mıydı canım.? En vurdumduymaz kalplere bile, vura vura duyuruyormuş sesini aşk. O seni kırdığında, sadece biri tarafından kırılmış olmuyorsun. Canından bir parçayı söküp alıyor sanki. Kutuplarda çırılçıplak kalmak gibi. Üşüyorsun ve ısıtamıyor seni yorgan döşek. Kalbi ısıtacak tek şey diğer yarın zira. O da hayallerindeki aşktan git gide daha da uzaklaşıyor. Ve aşk; parça parça dökülüyor senden. Acı gerçekler kalıyor geriye...