ADI FERHAT'TI

Öyle bir hırsla anlatıyordum ki savunduğum fikri,karşımdakini görmüyordum,duymuyordum. Konu neydi hatırlamıyorum,gereksiz bir haklı çıkma çabası içine girdiğim kalmış sadece hatırımda. Ben konuşmamı bitirip,sakinleşince "aslında doğru söylüyorsun,haklısın " demişti. Ne söylediğinin,bana ne yaptığının farkında değildi. Birisi beni dinlemişti,anlamıştı. Fikirlerimi ölçüp,tartıp haklı olduğuma karar vermişti. Oysa ben bunu beklemiyordum. Saçmaladığımı söylemeliydi,"ooooo sen o konuyu çok yanlış anlamışsın " demeliydi,hatta bir de üstüne "sen kendini ne zannediyorsun,iki kitap okuyunca hemen bir şey biliyorum havalarına giriyorsun " da diyebilirdi mesela. Ben bunlara alışıktım. Benim herhangi bir konuda bir fikrim olamazdı,hele hele haklı çıkabileceğim bir fikrim hiç olamazdı. O şimdi aramızda değil. Adı Ferhat'tı. 22 yaşında hayata gözlerini yumdu. Bir insanın canına dokunmak,tüm günahlarının silinmesine kefaret olabilir kanımca. Bir insana kendini önemli hissettirmek. Bir insana "sen varsın,ve fikirlerin benim için değerli " demek 70 yıllık bir hayata bedel olabilir. Ve eğer beni görüyorsan,duyuyorsan bil ki dualarımdasın,çok güzel hatırladıklarımdasın. Değerli olan sınırlı sayıda dostlarım arasındasın. Bana o gün kurduğun o cümlenin,beni nasıl bir bataktan çıkardığından senin haberin yok. Ama ben çok iyi biliyorum. O batakta yıllarca kaldım ben,çıkmak istedikçe daha da dibe çekildim. Elime geçen herşeyi okudum,önüme gelen herkesi dinledim. Faydalı faydasız herşeyi içime aldım. Ve sonunda obez oldum. Aşağılandıkça daha çok doldurdum içimi,başkalarının fikirlerini çaldım,benimkiler önemsenmediği için. Sonra onları da anlayamayacak kadar kapasitesizsin dediler bana. Ve sen o cümleyle cennetin baş köşesine oturmayı hak ediyorsun. Sen kesinlikle benim sevgimi hak ediyorsun. Mecburen seviyormuş gibi yaptıklarımdan değil,yüreğimin baş köşesine oturttuklarımdansın. Dilerim Rab'bim de sana benim baktığım gözle bakıyordur.