Affetme Yaşı Vardır

Affetme yaşı vardır,
Bir yaştan sonra kalp yorulur,
Ne kadar iyi olursa olsun insan,
Bazı kırıklar artık tutmaz, durulur.

Bir zamanlar “olsun” derdik,
Gözyaşını gülümsemeye karıştırarak,
Şimdi “olsun” demek bile can yakıyor,
Çünkü her şeyin bir ömrü var, affın da.

Affetmek kolaydı gençken,
Kalp genişti, umut boldur o vakit.
Ama yaş aldıkça anlıyor insan,
Her yara kabuk bağlamaz, kimisi kalır derin, sabit.

Artık susuyorum, bağışlamıyorum belki,
Ama kin de taşımıyorum içimde.
Sadece büyüdüm…
Ve öğrendim: bazı affedişler, insanı bitirir gizlice.

Affetme yaşı vardır,
Bir çizgiyle başlar, bir sessizlikle biter.
Kalbin sınırlarını çizersin bir gün,
Ve dersin: “Ben artık herkesi affedemem, yeter.”