Ağlarız çünkü, ihtiyacımız var!

Günlük yaşamda pek çok şey hüzünlendirebilir insanı. Bazen yolda yürürken sonbaharın yere örtü gibi serdiği yapraklarla duygulanır. Bazen de sadece izlediği dram yüklü bir filmin etkisinde kalır. Ayrılık, ölüm ya da pişmanlık gibi birbirine çok benzeyen hisler de gözyaşına dönüşebilir. İnsan her zaman üzüntünün etkisiyle ağlamaz, bazen neşeli bir gelişme de gözden sızan damlalar olarak açığa çıkar. Peki neden ağlarız? Buna ihtiyacımız olduğuna inandırıldığımız için mi? Yoksa gerçekten ihtiyacımız olduğu için mi?

Bilim insanlarının araştırmalarını bugünlük bir kenara bırakalım. Ağlamanın herkes için geçerli görünen, fakat aslında herkeste farklı travmalar yaratan yanına odaklanalım. Küçük bir çocuk, istediği oyuncağı almadıkları için ebeveynlerinin paçalarını çekiştirerek kalabalığa aldırış etmeden ağlayabilir. Genç bir kız, kaçıp giden trenin arkasından bakarken kendi gözyaşlarına usulca gömülebilir. Bir yalanın açığa çıkması, yaşı kaç olursa olsun muhatabını derinden sarsar ve gözlerini doldurabilir. Bu örneklerin aksine, yaşadığı travmalara rağmen tek damla gözyaşı dökmeyen insanlar da yok değil.

Doğuştan gelen bir özellik olduğu düşünülürse, ağlamak çoğu zaman insanı rahatlatan ve yükünü sırtından alan bir eylem. Doğum sırasında bebeğin dünyaya gelip gerçekleştirdiği ilk şey, ağlamak. Bunu oksijeni ilk kez tadan bebeğin ciğerlerinin yanmasına bağlamak mümkün. Fakat aslolan, bunun insan denilen canlının bedeninin tasarımında mevcut olmasıdır. Yani gözyaşı kanallarımız bellidir, gözlerimizin de tıpkı yollar gibi bir haritası vardır ve üzüldüğümüz zaman gözyaşı damlaları yolunu bulur. Kalpten sızan duygular yükseğe ulaşır. Bazen sert yumruklarla duvarlara saldırırken, bazen de koltukta sakince beklerken ağlayan insanlara rastlayabilirsiniz. Kendi kendine gülen birine deli olabilir düşüncesiyle gülüp geçebilirsiniz fakat ağlayan birinin önünden geçip gitmek sanıldığı kadar kolay olmayacaktır.