Ağlasam

Ağlasam, içim ferahlar mı?
Yaptığım hatalar yüzüme kırbaç gibi vurdukça, gözyaşlarım ruhumu yıkayıp arındırabilir mi?
O yaşlar, telafi eder mi geçmişin boşluğunu, çalınan zamanı?
Boş geçen, içi dolmayan hayatımı geri getirebilir mi?
Neden ağlıyorum? Neden acıyorum? Neden böyle yanıyorum?

Her damla gözyaşımda yaşanmamışlıklar,
Sevdiğim ama sevmemem gereken aşklar,
Kendime acıyışlar ve hatalarımı haklı çıkarmaya çalışan bahanelerim var.

Bir insan parasız, sağlıksız, aşksız olabilir;
Ama amaçsız olmak, ruhu temelden çürütür.

Kendi için iyi bir hamle yapmaya çalıştıkça,
En büyük engel kendim oluyorum.
Kendime verdiğim hasarın yanında,
Sevdiklerime verdiğim zararları nasıl tamir edeceğim?
Çaldığım zamanları, kirlettiğim sevgileri nasıl temizleyeceğim?
Neden kendime, neden hayatıma zarar veriyorum?

Sürekli soruyorum kendime:
Bu soruların cevabı bende mi?
Ama korkup cevapları üzerini örtüyorum.

Kayıp, lanetli bir ruhum ben.
Ölmüş, ama yaşayan bedende mahkûm;
Acıyla beslenen, mutluluğu acıya çevirmiş,
Kendini çıkmaz sokaklara zincirleyen tehlikeli bir varlık.

Ummaktan, beklemekten, sevmekten yoruldum.
Boşa geçen hayatımdan, ilerleyemediğim bu karanlıktan.

Bu biçare kuluna bi çare, Allah’ım!