Ah Ben..

Kıyıya vurdum biliyor musun? Bir zamanlar kaptanı olduğum gemim batıyor. Hani demiştim ya Otopsişizm'de bir gemim ve tayfam var diye. Kurtarmaya çalışıyordum.. Hepsi öldü. Kimse kalmadı gemimde. Dedim ki tayfam yoksa "Benim de canımı al Tanrım!". Sen yaşayacaksın dedi. Beni boğulmaya çalıştığım okyanuslardan kıyıya vurdu. Ne yapacağım şimdi? Burada kimse yok ve çok soğuk. Kalbim soğumuş ama biliyor musun? Aynı yerden birkaç defa vurulunca alışıyor insan. Bir de avuturlardı insanlarla iyi geçinmem için, ne saçma.. İçimi biraz görebilseniz insanlardan uzak tutarsınız beni. Ama siz hâlâ iyi insan modelindesiniz. Neyse kimse kalmadı zaten. Çok sıkıldım biliyor musun? Gidelim en iyisi buralardan kızım. Sen de gidersen ben biterim zaten.
-Ama hânımız vardı baba..
+Hânımız yolcusuz kaldı. Ben sana yolculardan altın alarak bakıyordum. Şimdi bakamam ki.
-Ben de çalışırım, yolcu bulurum sana olmaz mı? Gitmeyelim ne olur!
+Fazla vaktimiz yok. Gitmemiz gerek, özür dilerim kızım artık bambaşka limanlar ve diyarlar gerek seni her zaman mutlu ve huzurlu hissettirmem için. Beni anla lütfen.
+En azından tavşanımı alsam.
-Gel bakalım kıyıya vurduysa alırız yoksa ben sana yenisini alırım söz.
+Yeni olmaz, o olması lazım. Hadi baba çabuk!
-Geliyorum, geliyorum..

Anlatamam ki ona gidecek bir limanımız bile olmadığını. Biz bu adada mahsur kaldık diyemem ki. Onu yaşatan handı, şimdi ise nasıl yaşatacağım bilmiyorum. Kızım.. ben.. ben sana nasıl bakarım?