Alışkınım

Kadir yalnız Rabb'in adıydı ,
Kıymette elmaslara ait.
İnsandan beklemek ise en büyük yanılgım.
Hiç bu kadar zorlanmamıştı kalemim.
Hiç bu kadar kıvranmamıştı sözlerim dökülürken dizelere.
Gözyaşlarım da gözümden düşmemek için diziliyor genzime.
Yârin ittiği yarın kenarına geçti tırnaklarım.
Arafatyım. Gönül bahçemin kapısını daha mimozalar açmadan kitlemek zorunda kaldım.
Oysa sulamak vakti gelmişti , güneş yeni doğuyordu üzerine, cemreler düşmüş yere göğe
Suyu bekliyordu gönlümün çorak toprağı.
Bu yazda olmadı demekki.
Bu bahar da dolu vurdu
Açmaya niyetli gülleri.
Haklıydı, can kırıklarıyla kaplıydı her yanım.
Kim isterki kanasın bir yâr için her yanı.
Şimdi almamaya niyet ettiğim derin nefeslerle yalnızım.
Tütün kokan saçlarım , kahvem , kağıdım.
Farkettim ki ben yine aynıyım.
Yine en başa dönmüş bir miktar efkârlıyım.
Ve alışkınım, gözümü dökmeye.
Sözümü dizmeye.
Yüreğime gömmeye.
Ne yazık , alışkınım.