Allah Dostları

Aşka düşen gönül, korkuyu ne bilsin,
Mevla’ya yaslanan kul, gam ile ne işitsin?
Dünya bir rüya, gölge gibi akıp gider,
Hak kapısına varan, korkudan ne incinsin?

Onlar ki gönül kandilini aşk ile tutuşturur,
Her nefeste “Hu” der, kalbi nura kavuşturur.
Ne fani mal aldatır, ne de makam süsler,
Onlar için tek sır: “Allah yeter, O yetiştirir.”

Korku mu? O, yalnızca gafil yüreğin yoldaşıdır,
Allah dostu bilir ki her şey O’nunla başlıdır.
Ölüm de, hayat da Hakk’a birer kapıdır,
Onların vuslatında korku değil, huzur vardır.

“Evlâ! Allah dostlarına korku yoktur, hüzün de…”
Ayetle müjdelenmiş bu sır, erenlerin özünde.
Çünkü onlar, varlıklarını varlıktan silmiş,
Yoklukta bulmuşlar varı, Hak’ta yok korku, yok hüzün.