Altın Kafesler ve Çöl Rüzgarları

Ey altın saraylarda oturanlar! Ey petrol çeşmelerinden akan servetle yıkananlar! Ey cihanı titreten ordulara kumanda eden elleri öpenler!
Biz ki; yetmiş dört milyon kilometrekarede üç yüz milyon Müslümanın hamisi olma iddiasındayız, ama tek bir Gazze’yi koruyamıyoruz.
Biz ki; her cuma "ümmet bilinci" nutukları atıyoruz, ama Filistinli kardeşlerimize mezar olan topraklarda Batılı silahlarla oynuyoruz.
Ne garip bir tecellidir ki; petrolümüz Batı’ya akar, silahlarımız Batı’dan gelir, düşmanımızı Batı besler, biz ise Batı’ya hayran kalırız!
Kâğıt üstünde "İslam Birliği"ni tartışırız, gerçekte ise sınırlarımızda surlar öreriz. Kardeş kanı dökülürken, lüks otellerde "zulmü kınama" bildirileri yazarız.
Ey ironinin tahtındaki sultanlar! Kâbe’nin örtüsünü ipekle dokuyup, Mescid-i Aksa’nın halısını çivilerle delecek kadar duyarlıyız!
Biz ki; her yıl hacda beyaz ihramlarla arınırız, ama siyaset masalarında kirli pazarlıklarla lekeleniriz. Kâbe’ye yol buluruz da, Gazze’ye ekmek götüremeyiz.
Ne hazindir ki; uçaklarımızla Londra’ya alışverişe gideriz de, Gazze’ye ilaç uçuramayız. Petrol borularımız dünyayı sarar da, zulüm duvarlarını aşamayız.
Ey diplomatik notalarla oynayanlar! Ey Birleşmiş Milletler kürsülerinde hatiplik yarıştıranlar! Ey "cihad" nutukları atıp, silah fabrikalarına sipariş verenler!
Siz ki; zulme karşı "kınama"yı icat eden, ama eyleme geçmeyi unutanlarsınız. Siz ki; her mazlum öldüğünde bir tweet atan, ama tankları durduramayanlarsınız.
Bizler ki; altın kafeslerde şarkılar söyleyen kuşlarız. Kanatlarımız var ama uçamayız. Gözlerimiz var ama göremeyiz. Yüreklerimiz var ama hissedemeyiz.
Belki de en büyük zulüm; zulme karşı şiirler yazıp, ama zulmü durduramamaktır.
Ey İslam diyarının sultanları! Petrol kuyularınızda yansıyan yüzünüzü görün artık! O yüz ki; Gazze’de açlıktan ölen çocuğun gözlerinde sizi seyrediyor.
Ve unutmayın: Tarih, nutukları değil, eylemleri yazar. Servetinizi değil, sorumluluğunuzu hatırlatır.
Belki bir gün; altın saraylarınızdan çıkıp, çamurlu sokaklarda yürümeyi öğrenirsiniz. O zaman anlarsınız; gerçek servetin petrol değil, onur olduğunu.
Ve anlarsınız ki; zulmü kınamak yetmez, zulmü durdurmak gerek.