ANNE YARISIYLA KIRILAN KALBİN ŞİFASI

Anne yarısı, ne büyük bir kelime, ne derin bir anlam.
Seninle hayatın en ağır yüklerini omuzladık birlikte,
Bazen konuşmadan, bazen kelimelerle,
ama hep kalpten kalbe.

Sen orada oldun; benim en zor anlarımda,
Yıkıldığımda, ağladığımda, kaybolduğumda...
Elini uzattın, susturdun fırtınaları,
Ve bana dedin ki: "Buradayım, yalnız değilsin."

Bazen hayat o kadar zorladı ki bizi,
Yılların yorgunluğu çöktü omuzlarımıza,
Ama sevgin vardı, o tarifsiz güç,
Ve o sevgiyle birlikte yeniden doğduk her sabah.

Anne yarısı, sen benim kırılan kalbimin şifası oldun,
Yara bandın, nefes oldun, umut oldun.
Sadece bir abla değil,
Benim en derin sığınağım, en kıymetli hazinemsin.

Ve biliyorum ki, ne olursa olsun,
Bu bağ kopmayacak,
Çünkü seninle paylaştığım her an,
Hayatımın en değerli anısı olacak.

Seninle birlikte öğrendim sabretmeyi,
Hayatın acı yanlarını kabullenmeyi,
Her düştüğümde elini tutmanın gücünü,
Ve yeniden kalkmanın, yeniden başlamanın anlamını.

Sen benim için sadece abla değil,
Bir dost, bir sırdaş, bir hayat öğretmenisin.
Yolumu aydınlatan, karanlıklarımı delen,
Ve kalbimi her zaman sevgiyle besleyen.

Bazen susarak anlattık her şeyi,
Bir bakışla çözdük bin kelimeyi.
Bu bağın dili vardı, kelimelerden öte,
Kalpten kalbe akan bir sessizlik şarkısı.

Her zorluğu birlikte aştık,
Yılların yükü omuzlarımızda olsa da,
Sevginle hafifledi bütün acılar,
Ve ben seni her geçen gün daha çok sevdim.

Anne yarısı,
sen benim hayatımdaki en güzel hediye,
Bana güç, umut ve sevgiyle dolu bir dünya verdin.
Ve biliyorum ki, hayat ne getirirse getirsin,
Seninle her şeyin üstesinden gelebilirim.