ANNE YARISIYLA YOLCULUK

Hayatın karmaşasında, bazen kelimelerin yetmediği, cümlelerin anlamsızlaştığı anlar olur. İşte o zaman yanında durduğu, sessizce varlığıyla güç verdiği biri varsa, insan kendini şanslı hisseder. Anne yarısı dediğim kişi, benim için böyle bir varlık oldu.
O sadece bir abla değil, hayatımdaki en büyük destek, en güçlü dayanak oldu. Kimi zaman annemin yerine koyduğum, kimi zaman ise sadece yanımda olduğu için şükrettiğim bir dost, bir sırdaş. Onun varlığı, zor günlerin en karanlık anlarında bile bana umut verdi, cesaret aşıladı.
Anne yarısı, kırılganlığımı saklamama izin verdiği gibi, güçlü olmamı da öğretti. Bana kendimi sevmeyi, yetersizliklerimi kabullenmeyi öğretti. Yanında olduğunda, hayatın tüm karmaşası anlamını yitirir gibi olurdu. Çünkü orada sevgisi vardı; koşulsuz, bitmeyen, yorgunluğumu dindiren bir sevgi.
Bazen sadece göz göze bakmak yeterliydi. Sözlerin yetmediği, duyguların dile dökülemediği anlarda, onun varlığı bana yeterdi. O, bir anne gibi şefkatli, bir dost gibi anlayışlıydı. Onunla paylaştığım her an, içimde daha derin bir güç ve huzur yarattı.
Anne yarısı olmak, büyük bir sorumluluk, aynı zamanda tarifsiz bir sevgi demekti. Onunla yaşadığım bu volculuk hana insan olmanın sevmek ve sevilmenin ne demek olduğunu öğretti. Bu bağ, zamanla daha da güçlendi, derinleşti ve hayatımın en kıymetli parçası oldu.
Ve biliyorum ki, hayat ne getirirse getirsin, bu özel bağ kopmayacak. Çünkü anne yarısı dediğin kişi, kalpte öyle bir kök salar ki, en fırtınalı havalarda bile dimdik ayakta kalmanı sağlar. Onun sevgisiyle büyüdüm, onun ışığında yürüdüm. Ve her zaman yanımda olacak o anne yarısı, benim hayatımın en büyük mucizesi.