Annem

Hep dik durmak zorundayım,
Biliyorsun annem…
Çünkü düşersem
Beni tutabilecek kimse yok.

Omuzlarım küçükken
Sen yaslanırdın diye büyüdü,
Şimdi ben
Herkesin yükünü sessizce taşıyorum.
Ama kimse sormuyor,
Bu kadar ağırlık
Bir kalbe fazla değil mi diye…

Geceleri sana konuşuyorum annem,
Duymasan da olur,
Ben alışığım cevapsızlığa.
Sadece bilmeni isterim;
Güçlü duruşum cesaretten değil,
Mecburiyetten.

Bir çocuk hâlâ içimde,
Dizleri kanayan,
“Anne” diye ağlamak isteyen…
Ama sesimi yutuyorum,
Çünkü büyüdüm derler,
Ağlamak yakışmazmış.

Hep dik durmak zorundayım annem,
Çünkü düşmek lüks oldu bana.
Ve bil ki,
Eğer hâlâ ayaktaysam,
Bu senin bana bıraktığın
Son sığınak yüzündendir.