ANNEM

Maziye döndüğüm zaman
Çocukluğumu cok özlüyorum annem
Düşündükçe aklımı kaybedecek delirecek gibi oluyorum büyüdükçe neler kaybettiğimi anladıkça
Keşke hep çocuk kalabilseydim hic Büyümeseydim sadece oyuncak bebeğimi kaybettiğimde ağlasaydım sadece oyuncaklarımı aldıklarında üzülseydim kardeşlerimle şekerlerimi çikolatalarımı paylaşmak zorunda kaldığımda gözyaşlarım yanaklarımı ıslatsaydı keşke annem
Çamurdan bebekler yapıp oyunlar oynasaydım sen yine bana kızsaydın üzerimi kirlettim diye ağlamam kısa sürerdi bir sarılmanla canımın acısı hemen geçerdi annem
Büyüdüm ne oldu sanki ne gözlerim kuruyor nede kalbim düzeliyor canımın acısı hic geçmiyor annem
Kırdılar paramparça ettiler yüreğimi
Hayatıma gelen her merhaba diyen kırdı döktü yaralı bir kalp izleri hic geçmeyecek acılar bırakıp bir enkaz yığını bıraktılar
Ben mi insanları anlamıyordum yoksa onlar mı beni anlamıyordu aynı dili konuşmuyor muyduk çözemedim annem
Bu hayattaki sevgiyi bile anlayamıyorum ben
Sevgiyi böyle ögretmemistin sen sevgi karşılıksız olur sadece ama sadece sev demiştin
Sevgi bile senin öğrettiğin gibi değilmiş be annem
Sadece sen sev sarıl bana sevkatli kollarınla sarıl ki acılarımı unutayım yaralarım kabuk bağlasın
Yüreğim saf temiz sevgiyi unutmasın annem
Bazen düşünüyorum da annem hep kırılmama üzülmeme benmi izin veriyorum
Paramparça etmelerinin cesaretini benden mi alıyorlar suçlu ben miyim söyle bana annem
Yalnızlık duvarlarıyla örmeli miyim kalbimin yüreğimin etrafını insanlarla arama dikenli tellermi çekmeliyim kaçmalımıyım onlardan söyle bana anne
Büyüdükçe yorgun düştüm bitti tükendi Mecalim
Her zaman güçlü ol derdin hep söz verirdim güçlü olacağıma dair bu sefer sözümü tutamadım anne
Savaşamıyorum yeniliyorum hayata yardım et annem
İlk adımlarımı hatırla ilk yürümemi nasıl sabırla yürümeyi öğretmiştin bana sevgiyle
Yeniden tut ellerimi yeniden kaldır Düştüğüm yerden ayağa sana ihtiyacım var
Yeniden nefes almayı yaşamayı savaşmayı güçlü olmayı öğret yeniden bana can ver yeniden kalbime hayat ver yardım et ölüyorum annem