ANNEMİN VEDASI

Sen gittin, kokun kaldı odanda.
Sokakta son yürüyüşümüz;
Yorgun düşen bedenin kaldı salonda.
Arşınladığımız hastane yolları,
Bin bir bekleyiş, binlerce dua, binlerce ümit.
Soframızda iştahsızlıktan yiyemediğin lokmalar.
Kaldı işte, giymeye ömrün kalmayan yeleğin.
Ablam örmüştü sana.
Rengini de sen seçmiştin hani..
Gözlerindeki ümidi kalmamış bakışların kaldı hafızamda.
Bazen de beni üzmemek için ümit edercesine tavırların.
Sana bir şey olursa yaşayamam derdim hep.
‘Yaşanır’ demiştin.
Yaşanıyormuş ama zehir zemberek.
Şimdi çayımı yudumlarken boğazımdan geçmiyor.
Çok severdin sen çayı.
Birde aklımdan hiç çıkmıyor, avuç avuç dökülen saçların.
Kesmiştim ya, ellerim kırılsaydı da kesmeseydim keşke.
Sen uzun severdin.
Uykusuz gecelerde hiç gocunmazdım Anne.
Sana bakmak kadar güzel;
Günden güne eriyişini izlemek kadar da can acıtan bir şey yoktu bu dünyada.
Bir ambulansın sesi nasılda paramparça ediyor şimdi yüreğimi bir bilsen.
Sen gittin; benimle kaldı bütün hayallerimiz.
Ağladığımı ne zaman görsen kızardın ya hani.
Sen gittin dinmez oldu gözyaşlarım.
Görüyorsan da kızma ne olur Anne.
Görüyorsan da kızma
Kızma ne olur.