Ansızın Ölüm

Hayat, ince bir ip üstünde yürüyen gölge,
Bugün var, yarın yok.
Sevdiğin yüzlere bakarken düşün,
Bir gün o gözler kapanacak,
Ve senin elinden hiçbir şey gelmeyecek.

Ölümün saati yok;
Ne takvime bakar, ne saate.
Ne gençlik tanır, ne ihtiyarlık,
Ne zenginlik sorar, ne yoksulluk.
Kapıyı çalmadan gelir,
Ve yanında dönüşsüzlük taşır.

Bugün yanındakine kızıyorsun belki,
Bir sözünü büyütüyorsun,
Bir bakışını yanlış anlıyorsun.
Ama unutma,
O insan yarın toprağın altında olabilir,
Ve sen gözyaşlarınla konuşacak kadar
Yalnız kalabilirsin.

Bir sarılış,
Bir “seni seviyorum”,
Bir küçük teşekkür…
Bunlar basit gibi görünür,
Ama ölümden sonra geri alınamaz.

Sevdiklerinizin kıymetini bilin.
Çünkü her gülüş bir gün susacak,
Her ses bir gün kesilecek,
Her nefes bir gün yarıda kalacak.
Geriye sadece pişmanlık kalmasın diye,
Bugün söylemekten çekinmeyin:
“Seni seviyorum, iyi ki varsın.”

Toprağın altında duyulmaz sesler,
Kefenin içinde hissedilmez sarılışlar.
Mezar taşına bırakılan çiçekler,
Hayatta iken söylenmeyen sözlerin ağırlığını
Asla hafifletmez.

Unutma:
Ölüm ansızın gelir,
Ne kapıdan seslenir,
Ne vakit haber verir.
Bir bakmışsın, çok sevdiğin bir yüz
Artık yalnızca bir hatıra olmuş.

Sevdiklerinize kıymet verin,
Çünkü hayat, göz açıp kapayıncaya kadar biter.
Ve pişmanlık, toprağın soğuk sessizliğinde
Hiçbir şeyi geri getirmez.