ARKADAŞIMA MEKTUP

Her insanın aynı düşündüğü , hayata aynı baktığı , aynı şeyleri sevip , aynı şeylere ağladığı bir arkadaşı vardır.
Bir çoğumuz varlığını hissettiğimiz arkadaşımıza rastlamamışızdır daha . Ama bir yerlerde senin gibi düşünen , okuyan birinin varlığını düşünmek içten içe mutluluk verir bize.
Varlığını hissettiğim , gelişini beklediğim , yollarını gözlemekten bezdiğim arkadaşım !
Sana bu satırlarım...
Hayatın bize öncesinde spoiler vermediği senaryoları oynuyoruz.
Bazen canlandırdığımız karakterlere biz bile şaşırıyoruz. Aynada görmek istemediğimiz kişilere rastlıyoruz.
Bunlara çözüm yolları arıyorum elbet.
Ama korkuyorum ki ;
Aradığım çözümlerle bu göl maya tutmaz.
Korkuyorum ki ;
Bulduğum çözümlere bu insanlık dönüp bakmaz.
Korkuyorum ki ;
Vazgeçerim. Ve eğer vazgeçersem beni kimse tutamaz...
İnat !
Sende de var mı ?
Bir çok insanın kendinde azim diye yorumladığı kafasına koyduğunu yapma hastalığı var gibi. Yapabileceğim bir şey ise onu mutlaka yaparım , yapmadığım bir şey ise beni zorlasada günün sonunda yola koyarım.
Sende de var mı ?
Bence çağın etkilendiğimiz hastalıklarından biri bu.
Aslında böyle bir mektup düşünmemiştim.
Ama su akar yolunu bulur demişler. Benim mürekkebimde yolunu bulur. Bazen düşünemediğim , aklımdan dahi geçirmediğim yolları bulur.
Merak ediyorum...
Acaba hangi kitapları okumayı seviyorsun , acaba hangi satırlara bilmeden aynı notları aldık ?..
Abartıyor olabilirim. Ben de bilmiyorum...
İnsanlığından uzaklaşan , samimiyetsiz , menfaatçi insanlar arasında kendimi çok yalnız hissediyorum. İşte o zaman varlığını bilmediğim ama olmasını umut ettiğim arkadaşımı düşünüp kalbimi ferahlatıyorum.
İnsanın canını yakan bir şey varsa o da kalabalıklar içinde yalnız olmakmış.
Kendisini anlamayan , ortak yönleri bulunmayan , düşünceleri muhalefet insanlarla aynı hava sahasında bulunmakmış.
Uzaklaşmak isteyip uzaklaşamadığın , uzamasını istediğin yolların kısaldığı ,
Kulaklığının tam da zamanında bozulduğu bir anda yaşıyormuşum gibi.
Sanki ütülü sandığın başörtüm sabah karşıma kırış kırış çıkmış gibi.
Sanki telefonumu şarj cihazına bağlamış ama prize takmayı unutmuşum gibi.
Sanki yatsıyı kıldım diye düşünüp tam yatacağım sırada kılmadığımı hatırlamışım gibi...
Tüm olumsuzlukları yazmak istemiyorum elbette. Ama durağa yürürken otobüsü kaçırmış , yarım saat durakta bekleyecekmişim gibi hissediyorum. Yanlış anlama , her zaman böyle negatif bir insan değilim. Ama bazı zamanlarda can sıkıntımın dozu nefesimi kesiyor.
Yada sanki varolduğuna inandığım sen , aslında kendi kurgummuş gibi.
İşte şimdi burnumun sızladığını ,
gözlerimin dolduğunu hissediyorum.
Sen de hiç böyle hissettin mi ?
Hayır ! Cevap beklemiyorum .
Yanıma gel ve karşılıklı susalım..

16/05/2016