Asılların İnsanı

Dünyamın son günü bildim kendimi. Gözler meğerse burada asıllara bakamazmış. Tuttuğum her şey ince bir toz ve geçici meltemken. Çehreme değen son nefes uyandırdı beni bu derin alacaklı hülyadan. Çelimsiz bir direğin üzerine dikmişiz evlerimizi, kırık manzaraları sevmişiz. Elimizin altında sadece boşluk ve gölgesiz adımlar dizili. Ardımdaysa bir hiç sediri. Önceki oturdu ve bana yol göründü. Önümde başka diyardan bir derya serili. Şimdi görme vakti. Aynaları değil, o has eşsiz alemi. Şimdi kıymet vakti. Pahayı biçme değil, diri insan olma..