Asketik Bir Yol Üstüne

Gerçekler ile ilgilenme, mutlak bir doğruya inan. O zaman herkes ve her şey yolunda demektir. Çünkü iyileşmek için hasta olmak gerekir. Hastalıklı insanlar gerekir hasta olmak için. Kalbinde öyle bir doğru var ki bu her şeyi mübah kılar. Onun için ne gerekiyorsa yapabilirsin. Kendine pek çok arzuyu nehiy edebilirsin. Belki bir yoldur gitmen gereken, ama varman gerekmiyor ki varamazsın. Dünya mutluluğu asla vermez. Sadece hazlar verir, dozunda ve haddince. İşte insan buna aldanıyor. İslam dininde hüzün ve sükunet bir kuraldır. Ancak din ile belirli bir kutup tutmamak gerekirse hayatın kendisi bir ceza olup sadece pişman olanların kurtulacağı bir yerdir. Kaldı ki sorun cennet veya cehennem bile değil. İnsan kendisi olabilir mi? Dünya cennette kaybolan insanın kendini bulup oraya dönmesi için bir yoldur. Veya da başka bir seçenek... Tanrı'ya inanmadan da kendin ol. Ki kendin olursan inanman gerekir. Taklit bir inanç değil, gerçek bir inanç oluşur kalbinde.
Bu gece hüzün de, mutluluk da bir kenarda kalsın. Çok şey istemiyorum ruhum, Tanrı ile arama bir perde koyma. Dünya ehlinden geçip gitmek böyle basit olmasın. Beni ölümden beter acılarla sına, hakediyorsam ve adam olamayacaksam cehennemden beter kıl. Ama haketmiyorsam, ki en iyisini sen bilirsin. Beni kalbimle sınama, onu benden uzak kılma. Ruhuma yakın kıl, sen Adem'i kalpsiz bırakmadın. Onu kalbiyle kovdun. Şimdi kalbimden sınama beni. Ölümden çok ondan korkarım. Bir o kaldı elimde, dünyadan gitmeden bırakmak istiyorum. Ki o sahip çıksın. O bir çocuk, minik bir ruh. Kim neyi umursasın ki başka? Sevgi bu çağda yok kadar. Herkes bağımlı birbirine. Sevginin dozu bu değil, sevgi kör etmez. Ama onlar körler..