ASLA

İnsan beyazlığı özlüyor.

Alıştım mesela siyahın içindeki tonlarcasına.

Kalbim istemese bile dudaklarım alışmışcasına.

Bu içimdeki her ne ise beni kasıp kavururken ben nefessiz kalıyorum.

Bu çok zor..

Aşk değil bu, birini kaybetmekte değil.

Bu İçindeki yangının yalanı.

İstemeyerek yapmak nasıl bir duygu?

Ben ne kadar çok kapanırsam sanki içime o kadar kan kusuyorum.

Bu çok zor..

Bir sebep için yalan söylenmez diyordum, bir insan ne olursa olsun söylemeli diyordum.

Kendim yapıyorum, kendime söylemek bile istemiyorum.

Birçoklarını artı yaparken eksim oluyor.

Tam olamıyorum, yarım kalıyorum.

Küçüklüğümdeki ben olana dönmek istiyorum.

Büyümüşüm ama alışmışım.

Bir yerlerde kalmış küçüklüğüm ve ben onu aramıyorum.

Arasam bile sanmıyorum..

Hiçbir geçmişin geri dönüşü olmadığı gibi, küçüklüğümü de arayamıyorum.

Asla arayamayacağım da.