Ayağa kalk yorgun kız o yükleri at sırtından birer birer,düşersen kalkar devam edersin...

Bugün bu şehir dahada çok yordu beni
Bugün bu şehir yaz günündeki yorgan misali yordu nefesimi .
Çare gitmek,ama sonuç gidememek,yine kalmak başa sarmak.Çoğu zaman en başta gitmeyi çare görmek hatamız,soracaksınız gitmeyip ne yapacağız?

Savaşmayı öğreneceğiz,omuzlarımızı dik tutmayı,sırtımızdaki yükleri atmayı.

Ben başaramadım savaşmayı,içim yangın yeri,sevgi sadece bir terim artık içimde bildiğim gerçekler çok ama başarabildiğim hiç bir şey yok,içimde verdiğim savaşın yenilgi siyim sadece savaşmam gerek biliyorum ama omuzlarım bana inat dur diyor dur ayağa kalkarsan düşersin yükün ağır oturuyorum oracığa boyun eğiyorum.Benim yoluma biri uğruyor ansızın öyle mutlu oluyorum ki ama biliyorum mutlu olmak sevmek değil,sonra o yükün altındaki gülen kızın yolun sonuna yaklaşmış olan kişiye değiniyor gözleri bu sefer biraz önce mutluluğu olan gülüşlerini ağlamak için harcıyor bu sefer.

Ayağa kalk yorgun kız o yükleri at sırtından birer birer düşersen kalkar devam edersin...

Diyemiyor kimseler.