Ayrılık Acısı

Hakkında bugüne dek kimbilir kaç şarkı yazıldı, kaç kitabın sayfaları arasına onun tanımları yerleşti. İnsanlık tarihinin başladığı ilk günden bu yana ayrılık acısı ikili ilişkilerin arasına gelip çöküverdi. Ayrılıktan bahsederken bunu sadece aşk sıfatına indirgemek nerden baksak haksızlık olur. Ayrılığın bin farklı sureti varsa, acısının da milyonlarca farklı çeşidi ve tanımı vardır. Bu duyguyu notalara sığdırmaya çalışanlar oldu. Kimileri onu bir mendil gibi kendi içinde işlemeyi tercih etti. Gerçek olan şu ki, bunca tanıma ve çabaya rağmen ayrılık acısını anlatabilecek hiçbir cümle bulunamadı.

Ayrılığın sonsuz çeşitlerinden ilki, elbette ki akla en çok gelen aşk acısıdır. Sevdiği kişiden ayrılan insanın yüzünde oluşan gölgeler, içindeki kahrın yansıması olarak belirir. İnsan sustuklarını ve susamadıklarını aynı acının içine sığdırarak çekip gitmek zorundadır. Çünkü giden ya da kalan olmak ayrılık da pek de önemli değildir. Önemli olan karşıdaki kişinin ne denli sevildiğidir. Sevgi ve mecburiyetler yan yana geldiği sürece ayrılığın acısı da katlanılmaz olacaktır. Bir diğer ayrılık acısı, küslüklerle oluşandır. İnsanların ağzından çıkan tek bir söz hayatı katlanılmaz kılar. İnsanların arasına görünmez duvarlar örülür ve dudaklardan dökülen cümleler için pişman olunsa da zaman artık çok geçtir.

Ayrılığın insan ruhunda en çok hasar bıraktığı türü ise, ölümle gelenidir. Ölümün rüzgar estirdiği yerde kimse huzur içinde yaşayamayacaktır. Çünkü ölüm genç yaşlı dinlemeden sevilen birini alacak ve arkasına bile bakmadan gidecektir. İnsan kalbi bununla başa çıkmak için türlü senaryo ve mazeret üretse de, insan için önemli olan bu acının gittikçe dibe çöken bir taşa benzemesidir. Suyun içinde o taşı yakalayamadığınızda nasıl derinlere doğru yol alıyorsa, insan ruhundaki sızı da kalbin enginlerine doğru öyle ilerleyecektir.