Babamın Bana Bıraktığı Miras: Merhametim, Duruşum, İnsanlığım

Bir babanın evladına bırakabileceği en büyük miras para değildir…
Ev değildir, eşya değildir, birikim değildir.
Gerçek babalar, geride karakter bırakır.
Ve benim babam, hayatı boyunca her adımıyla bana öyle bir miras bıraktı ki…
Dünyanın bütün servetleri bir yana, onun bir davranışı bir yana.
Ben bugün nasıl bir insansam,
nasıl düşünüyor, nasıl seviyor, nasıl iyilik yapıyorsam…
Bunun en büyük sebebi babamın kalbime nakşettiği o temiz yol.
✨ Merhametim Onun Eseri — Kalbimin En Saf Parçası
Babam kimseyi incitmezdi.
Kimseyi kırmazdı.
Bir karıncayı bile ezmezdi, hep söylerdi:
“Can taşır… incitme.”
Bu sözü sadece ağzıyla değil,
tüm hayatıyla söyledi.
Biri ona kötülük etse bile o yine iyilik yaptı.
Biri nankörlük etse bile kalbi bozulmadı.
O, kötülüğe alışık bir dünyaya iyilikle direnen nadir insanlardandı.
Ben bugün birine merhamet gösteriyorsam,
affediyorsam,
içimde kötülük tutamıyorsam…
Bunun nedeni yalnızca şudur:
Babamın kalbimden hiç çıkmayan merhameti.
Onun öğrettiği merhamet öyle bir şey ki,
bu dünyada kim olursam olayım,
hangi zorluktan geçersem geçeyim,
beni ben yapan en değerli parçam olarak duruyor.
✨ Duruşum Onun Duruşu — Eğilmeden, Bükülmeden Yaşamak
Babam garibandı…
Ama onun garibanlığı fakirlik değil, tertemiz bir asillikti.
Gidecek kapısı azdı belki,
ama yüzü eğilmezdi.
Kimseden korkmazdı, kimseye boyun eğmezdi.
Doğru bildiği şeyden şaşmaz, haksızlık karşısında susmazdı.
O bütün yokluklara rağmen dimdik durduysa,
ben bugün hangi fırtına üzerime gelse yine ayaktaysam…
Bu, onun bana bıraktığı duruş mirasıdır.
Bana hiçbir zaman “güçlü ol” demedi…
Ama onun yaşamı, onun sessiz mücadeleleri o kadar güçlüydü ki
ben zaten ondan güç alarak büyüdüm.
Onun kızıyım…
Ve bu bana dünyanın hiçbir şeyinin veremeyeceği bir onur veriyor.
✨ İnsanlığım Onun Parmak İzi — Vicdanın Çocukluğu Babamda Büyüdü
Bir insanı gerçekten “insan” yapan şey
ne kadar çok bildiği değil,
ne kadar çok gönül aldığıdır.
Babam gönül aldı.
Küçük büyük demeden herkese insan gibi davrandı.
Kimseyi aşağılamadı, kimseyi hor görmedi.
İyi gününde de aynıydı, kötü gününde de.
Ben bugün biri üzülmesin diye kendimi geri çekiyorsam,
birinin kalbi kırılmasın diye susuyorsam,
birinin başına kötü bir laf gelmesin diye araya giriyorsam…
Bunların sebebi babamın bana bıraktığı insanlıktır.
Babam bana dünyayı öğretmedi…
Ama insan olmayı öğretti.
Bu da en büyük mirastır.
✨ Babama Ait Her Şey Bende Yaşıyor — Yürüyüşünde, Sesinde, Kalbimde…
Bazen aynaya baktığımda yüzümde onun bir ifadesini yakalarım.
Bazen birine yardım ettiğimde içimden “babam olsa böyle yapardı” diye geçiririm.
Bazen bir haksızlık görünce içimde onun sesi yankılanır:
“Doğru olanın yanında dur.”
O öldüğünde sanmıştım ki,
her şeyiyle bitti.
Meğer ölmek bir bitiş değilmiş…
Güzel insanların hayatta bıraktığı iz,
toprağın bile kapatamadığı kadar büyükmüş.
Babam şu an toprağın altında olabilir…
Ama ben her nefesimde onu taşıyorum.
Konuşmamda o var, susmamda o var,
öfkemde o var, sabrımda o var…
Babam ölmedi.
Babam bende yaşıyor.
**✨ Onun Son Sözü, Benim Ömür Boyu Yasamdığım Yasası **
Babamın son öğüdü…
O tertemiz vasiyeti…
Yüreğimin en gizli yerine kazınmış bir söz:
“Bir karıncayı bile incitme… çünkü ben hiç incitmedim.”
Bu cümle benim için bir söz değil, bir yaşam şekli.
Her sabah o cümleyle uyanıyorum,
her gece o cümleyle uyuyorum.
Babam bana miras olarak mal bırakmadı…
Ama beni dünyaya adam gibi bıraktı.
Ve bu, bir evladın alabileceği en büyük mirastır.