Bağcı ile Bülbülün Hikayesi!
Özellikle o sene yeni bir gül soğanı dikmişti ve onu dört gözle bekliyordu ne olup ne bitecek diye, bu gül diğer güllere benzemez der dururdu. Gün geldi çattı ve gül büyüdü, çok mutlu oldu gülü görünce o gün eve hiç gitmek istemedi, içi içene sığmıyordu ama gitmeliydi, gitti.
Sabah olmak bilmedi ve sabahın ilk ışıkları ile birlikte bağa gitti ama onu bağda bir sürpriz bekliyordu; bülbülün biri güle konmuş ve gülün yapraklarını koparıp duruyordu. Ne yapacağını bilemedi bülbülü yakalamaya çalıştı ama başaramadı. Bağcı ona tuzak kurmaya karar verdi ve öyle de yaptı.
Bülbül tuzağı göremedi ve bağcının hazırladığı tuzağa düştü. Bağcı bülbülü alıp eve götürdü ve onu evde bırakarak bağa gitti, döndüğünde bülbülün ağladığını gördü. Bülbül;
- "Beni niye hapsediyorsun, ben ne yaptım sana, sesimi beğendiysen kafese koymana gerek yok, ben zaten senin bahçenin bülbülüyüm." Bağcı kızgın bir şekilde;
- "Sen, benim en güzel gülü yoldun" dedi. Bunun üzerine bülbül;
– "Zaten birkaç gün sonra solacaktı, yaprağı dökülücekti" dedi. Siniri biraz yatışmış olacak ki bağcı, biraz durdu ve düşündü, bülbül doğru söylüyor dedi kendi kendine, kızgınlığı geçti ve acıyarak serbest bıraktı onu.
Buna çok sevinen bülbül bağcıya;
- "Madem beni serbest bıraktın sana birşey söyleyeceğim dedi ve bağcıya, senin bahçende şu ağacın altında bir altın gömüsü var" dedi ve sonra gözden kayboldu.
Bağcı gitti o ağacın altına gitti baktı ve bülbül haklıydı büyük bir kese altın orada duruyordu. Aradan birkaç gün geçti ve bülbül bağa geldi, bağcı bülbüle;
– "Bir şeyi çok merak ediyorum." dedi. Bülbül;
– "Neyi?" diye sordu. Bağcı;
– "Hazinen yerini bile biliyorsunda, tuzağı nasıl farkedemedin?" Bülbül bağcıya şunu söyledi.
– "Ey bağcı, tuzağın kaderin önüme getirdiği bir kaza idi oldu, onun önüne geçemem, kaderin karşısında göz kapanır görmez olur, ne kadar açık gözlü olursa olsun insan farketmez" dedi.
1 kişi beğendi ·
