BAKALIM OLUR MU?

Bugünlerde fark ettiğim bir şey: aslında bunca zaman mücadele ettiğimizi sanarken kaçmış ve saklanmışız her şeyden. Cesur görüntümüzün altında saklanan pısırık bir yönümüz var hepimizde. Asla vazgeçmem dediğiniz ne varsa bakın bugün aslında güzel kandırmışız kendimizi. Kaybetmekten korktuğunuz şeylere dönüp bir bakın korktuğunuz başınıza ne kadar da çok kez gelmiş diye. Ömrümsün dediklerinize de bakmanızı istiyorum kaç defa ömürsüz kalmışız hemde kaç kere.

Naparsa yapsın tahammül edeceğimize emin olduklarımıza da bakalım mı ne kadar tahammül edebilmişiz diye? Kaçı hayatınızda ya da nerede... O çok sevdiğiniz, hayaller kurduğunuz insanlara da bakın olur mu? Onu savunduğunuz kaç kişiye mahçup oldunuz diye. Eskiden anlamı çok büyük olan ne varsa küçülüyor. Ya biz değer kıymet bilemedik ya da değerini kıymetini bilmek istediklerimiz doğru kişiler değildi. En güzel vakitlerimiz gitti yanlış insanlara
Doğru olanlara vakit yetmedi geç kaldık boylu boyunca... Hayata bir kez daha gelmek isterdim kendimin bile artık kabul etmeyeceği yanlışlarım var artık. Oysa bu yanlışı ne de çok severdim zamanında, kendimden, herkesten, her şeyden fazla.. Gözlerim bozuk benim yanlış olanı doğru bilmişim hayatımın en güzel zamanlarında. Bunları düzeltmeyecek olmak pişmanlık veriyor. Yanlış insanlara verilen doğru duyguların yasını tutuyorum, yalan olanlara dürüst olmanın burukluğunu yaşıyorum böyle olmamalıydı.

Bir arada kendimize bakalım. Neredeyiz, neyiz, kimiz, kiminleyiz. Unuttuk ya da şaşırdık. Nerede olduğumuzu, nereye gideceğimizi, kime güvenip, kimi seveceğimizi. Yolunu şaşırmış kaplumbağalar gibiyiz ya da ters döndürülmüş. Ne için varız ve ne için yaşıyoruz? Zamanla anlam yüklediğimiz ve sonradan vazgeçtiğimiz şeyler gibi kendimiz de anlamını yitiriyor mudur acaba? Eskiden neyi ne kadar çok seviyorsam şimdi o denli kaçıyorum hepsinden.
Vazgeçmem dediğim ne varsa vazgeçmişim hepsinden.
Sevgimi sığdıramadığım cümleler hala aynı önceden sevgimi anlatacak cümle bulamazdım şimdi ona yakışacak bir kelime bulamıyorum. Öğretildiğinin tersineydi hayat eğrelti yaşıyorum 18 yaşında yolun daha çok başında olduğum kadar bir o kadarda sonda, uçurumun kenarında hissediyorum bir adımlık, bir rüzgarlık ömrümüz var yanlışlarla ve hatalarla, pişmanlıklarla doluşmuş, pis insanlarla, kirli duygularla kokuşmuş, doğru duyguların kalp mezarlığına defnedildiği, pahalı gözüken ucuz hayatımda....