Saklandım. Kaçtım. Kapandım.
Tarifsiz bir acı var izi çıkmayan içimde.
Ne zaman mutlu olsam basıyor tuzunu içime.
Yakıyor beni, cayır cayır.
Veriyor avuçlarımın içine bir hançer.
Al diyor, al işte öldür acılarını.
Yapamıyorum.
Derine iniyor, ta damarlarıma kadar iniyor bu acı.
Hancer elimde oysa ki bir deşebilsem, oysam yok olucak aslında acısı..
Kıyamıyorum.
Kalsın içimde acısı, varsın acı da içimde yanıversin diyorum.
Kapatayım şu yorgun gözlerimi yaksın yaksın yaksın.
Kül olayım tanınmayacak gözlerim kadar.
Kalsın şu benliğim gözlerime sahip çıkmadan.
Kalsın ve küllerimden doğup yakmama, yangın olsun.
Öyle bir diyiş ki bu; dilime bulaşamaz, gözlerime dokunamaz, ruhumu yakamaz, aklımı alamaz, sadece beni alır ve aslında hepsi bana kalır..