Başlangıçların Ağırlığı

Bazen fark ediyorum, başlamanın kendisi bitirmekten daha zor.
Bir defterin ilk sayfası, bir kitabın ilk cümlesi, yeni bir işin ilk günü… Hep en ağır olanı orasıdır. Çünkü devamı kendi yolunu bulur; ama ilk adım, bütün yükü sırtında taşır.

“Yarın başlarım.”
“Haftaya kesin.”
“Bir ara mutlaka…”
Ne kadar tanıdık değil mi? O ertelenen başlangıçlar, aslında hiç başlamamanın zarif kılıfları gibi. Çünkü başlamadığımız sürece, hayal hâlâ kusursuzdur. Oysa başladığımız anda, kusurlar da başlar. Belki başarısız olacağız, belki sıkılacağız, belki de yarıda bırakacağız. İşte bu yüzden, başlamamak garip bir güven verir: En azından hayal hâlâ güzel kalır.

Ben de çok kez yakaladım kendimi bu tuzağın içinde. Yapmak istediğim şeyler defterin sayfalarında, telefonun notlarında, aklımın köşesinde birikiyor. Ama bir türlü ilk adımı atamıyorum. Sanki kalem elimden düşecek, kelimeler yetmeyecek, zaman yetmeyecek. Ama belki de asıl mesele, kendime yetip yetmeyeceğini bilmemek.

Başlangıç dediğimiz şey aslında küçük bir cümledir: “Hadi.”
Gerisi zaten gelir. Bir taş yuvarlanmaya başladı mı, artık durmaz. Ama o ilk dürtüyü bulmak, kendi içimizdeki sesi duymak zor. Çünkü her şeyin hızlı olduğu bir çağda, kendi içimizden gelen yavaş fısıltıları kolayca bastırıyoruz.

Belki de bu yüzden başlamanın ağırlığını hafifletmenin tek yolu, başlangıcı küçültmek. Dev bir dağa bakmak yerine, ilk adımı görmek. Çünkü dağ zaten yerinde duruyor. Ama o küçük adım, sana ait.

Bazen hatırlatmam gerekiyor kendime:
Başlamak mükemmel olmak zorunda değil.
Başlamak, sadece başlamak.