Bazen ne için yaşadığımı unutuyorum.
Sonra sen geliyorsun aklıma, toparlanıp acıya kaldığı yerden devam ediyorum. Sanki sahiden acı çekmek için doğmuşum gibi bir his var içimde. Çek diyorum çek, dibine kadar acıyı çek. Çık sokağa kalabalığın içine sız, insanların yüzlerindeki ifadeyi izle öylece. Anlamaya çalış her birini neden yaşadıklarını hedeflerini hayattan beklentilerini çöz. Ve yaklaş en masum görünenine senden bir halt olmaz diye söv yüzüne! Masumsun çünkü, iyi kalplisin. Bu yüzden hep kaybedeceksin tıpkı benim gibi. Yazık sana, bana, bizim gibi vicdanlı insanlara. Niye yaşıyoruz ki mutlu olmak için mi! Mutluluk kimde? Mutlu olduğumuza inandığımız zamanlarda bırakıp gitmediler mi! Kimi seviyoruz ki? Yalnızlığa itip, acıyla kıvrandıran o insan demeye çekindiğimiz kişiliksizleri mi? Niye seviyoruz ki! Boş ver, unut diyeceğim ama bunu kendim bile yapmayacağım biliyorum! Alıştık bir kez acıya! Ama bizi de anlayacaklar zamanla, çünkü kimsenin ahı kimsede kalmayacaktır asla!