Ben Hiç Büyümedim ki.

Hiç büyümedim aslında. Hâlâ çocukların oynadığı oyunları onlarla beraber oynamak istiyorum. Çocukça şeyler düşünüyorum. Belki de kaçış bu. 15 yaşımda kaldım. Yıllar geçse de yaşamadım ben. 15 yaşına kadar ne yaşadıysam, o kadar. Sonra zaman beni sürüklerken, çok geride kalan küçük kız çocuğunu kaybettim. Daha kendi sorumluluğumu bile taşıyamamışken, üstüme başka yükler yığıldı. Kendime ne kadar “İnsan yaşadığı anın farkında olmalı; zamanın nasıl geçtiğini bilmeli. Boş geçen zaman hemen tükenir. Kalk ve işe yarar biri ol.” diye telkinde bulunsam da, hiçbir faydası olmadı. Hep hata yaptım, doğru bir davranış sergileyemedim.

Çocukluğuma dönüp tekrar kavuşmak, dünyayı tanımamak ve yaşlanmak istememek başka bir acı veriyor insana. Gençlik vardı, yaşanacak. Olmadı, heba oldu gitti. Yaşlılık var, yaşanacak diyemiyorum çünkü yaşanmamış bir gençliğin yaşlılığı olmaz. Denizden bir bardak alsam yanıma, suyu benimle gelir, mavisi kalır. Tıpkı yaşama hevesimin ruhumdan gittiği, sadece bedenimin kaldığı gibi.

Bazen diyorum ki, keşke sıkıntılara taksit yapılsa. Aydan aya ödeyip derdimizi çeksek. Ama peşin peşin olunca insan yıpranıyor. Üstüne her gün yeni dertler ekleniyor. Bir dakika, hatta bir saniyede verilen ya da verilemeyen kararlar, bir tereddüt anı hayat üzerinde uçsuz bucaksız olumsuz sonuçlar doğuruyor. İnsanı yeni dertlere boğuyor.

Yanlış rotadayım, yüreğimde. Bu yolda devam edersem, amaçsız umutlar beni esir alacak. Yalanımı ortaya çıkarmadan benden kaç.