Beni Affet

 


Günaydın sevgilim! Bugün sensiz geçen yıllarıma bir yıl daha eklendi. Aslında şimdiye kadar sensiz çok zor oldu demeyeceğim çünkü alışıyor insan bir müddet sonra, hani ilk günkü gibi olmuyor ilk çektiğin acı gibi değil ama yine de bir yanın acıyor. Başlığı “Beni affet” koyacağım, çünkü sen beni terk edince ben mücadele edemedim, “sen beni bıraksan da ben seni bırakmam” diyordum ya işte ben seni ellerimde tutamadım. Ellerimin içinden kayıp gittin sözümü tutamadım, o yüzden beni affet sevgilim. 
Anladım ki hayat insanı bir türlü hayatta tutuyormuş sen öldüm zannediyorsun ama o seni yaşatmaya devam ediyor. Biliyorum giden gelmez bir daha da sevmez, bu acı çekilirken tekrar sevilmez bir başkası, ama benim bir umudum daha var aşktan yana bende ki sevgin bitmedi hiç bitmeyecek de, okulda sana yazdığım kitabı okurken arasından fotoğrafın çıktı yüzünde küçük bir tebessüm vardı, hani ilk karşılaştığımız günkü gibi. Ağladım yani bir iki damla gözyaşı sadece, özür dilerim sevgilim sana “senin yanında asla ağlamayacağım” demiştim sözümü tutmadım beni affet. Fotoğrafı kaldırınca o sayfada su yazıyordu: 
“Bugün benim seni son kez görüşüm tekrar bakmayacağım resmine, seni hatırlatan müzikleri senin sevdiğin şarkıları son kez dinleyeceğim. Ve son kez ağlıyorum bugün, gözyaşlarımı sonsuza denk hapis ediyorum gözlerimde.” Ne kadar da yanlış bir cümle değil mi, nasıl bi’ insan aşkın sesindeki güzelliği fark edemez? Nasıl olurda o güzellikten vazgeçe bilir? Peki bu yaşananlar ne diye güzel insanları seçiyor neden hep mutlu olan insanları gelip buluyor da onları mutsuz ediyor? 
“Simdi ne oldu? İkimizin de katlanamayacağı bir işe başladık, yenildik, yenildik, yenildik...” insanlara artık söz vermiyorum tutamayacağımdan değil, sana verdiğim sözleri tutamadığım için onlara verdiğim sözleri tutamaktan korkuyorum. En çokta özlemekten korkuyorum, olur da bir an o güzel gözlerin o güzel sözlerin aklıma gelir ve beni yine deli divane edersin diye korkuyorum. Özür dilerim özlemekten korkuyorum ben, çünkü artık kaldıramıyorum, dayanamıyorum gücüm kalmadı. Beni bu terk ettiğin ölümsüz hayatta artık ölmek istiyorum. Ne anlamı kalır ki sensiz yaşamanın? Ben bir kez ölmüşüm zaten bir daha ölsem bir şey değişmez ki ama merak ettiğim bir şey var. Sende benim gibi hiç ağladın mı? Hani hiç pişman oldun mu? Bir gece hiç mi gelmedim aklına, hiç açıp bakmadın mı resmime? Beni affet sevgilim ben çok ağladım bir damla bile kalmadı gözümde, çok da pişman oldum seni sevmekten değil daha çok sevememekten pişman oldum, geceyi bu yüzden çok seviyorum hem seni aklıma getiriyor hem de her gün resmini öptürüyor, ona yazılan şiirler daha fazlasını hak ediyor. 
Sevgilim... ben bunları ağlamadan yazdım içimde bir gözyaşı kütlesi kaldı. Ben ağlamadan yazdım sen ağlayarak oku! 
Beni affet sevgilim, beni affet ki son kez en azından beni sevmiş diye biliyim..!