Benim Hakkım Kimseye Helâl Değildir

Ölümün bile bir kurtuluş gibi göründüğü vakitler oldu,
Gecenin ortasında sessizce ağladım kendime.
Bir dua ettim sesim yankı bulmadı,
Sanki gök bile benden yüz çevirmişti gizlice.

Bir zamanlar umut taşırdım avuçlarımda,
Şimdi o eller boş, nasır tutmuş acıyla.
Ne dost kaldı yanımda, ne merhamet izinde,
İnsan en çok insandan kırılıyormuş aslında.

Ben susarken içimde kıyametler koptu,
Bir tebessümle gizledim yıkıntılarımı.
Ne kadar dayanırsa dayansın bir kalp,
Bir gün, “yeter artık” der sessizce kendi kendine.

Ölümün beni kurtaracağını düşünecek kadar çaresiz bıraktılar,
Bir nefeslik huzura bile göz diktiler arsızca.
Ve bilinsin bu dünyada benden yana,
Benim hakkım kimseye helâl değildir artık.

Zira ben sadece sevmek istedim, inanmak,
Ama sevgi bile hançer gibi saplandı kalbime.
Artık dualarımda bile adınız yok,
Çünkü Allah’a bıraktım hepinizi
Ben affetmedim,
Ve bu da son cümlemdir:
Benim hakkım kimseye helâl değildir.