BENİM YOLUM

Bir yol var yürüdüğümüz.
Yol demişken asfalt , dümdüz bir yol gelmesin aklınıza.
O yol ki kışın karı , yazın çöl sıcağı vardır.
Hiç yaz gelmez , ilk bahardı çiçekti beklenmez yolumuzdan.
Ona rağmen severiz yolumuzu.
Ağlasada gözlerimiz , her zaman mutmaindir kalbimiz.
Yaradana varan yollar kolay mı olurmuş ?
O kadar ucuzmuymuş cennet ?
Peygamber rahat mı göçmüş bu dünyadan ?
Dünya sonu toprak olan bir mesken değil mi zaten ?
Diken batmadan , elin kanamadan gül koklamakta neymiş..!
Biz gönül vermişiz yola.
Dünya çıkmış karşımıza , ne fayda!
Gönül verilmiş , canlar adanmış , nice bedenler darağaçlarında sallandırılmış ...
Elimiz kanar , canımız yanar çok mu ?
Gözlerimiz yaşardı yolda , içimiz daraldı şarkı garbı bilmeyen insanlar karşısında , ama lütûf işte , gönül verdik bu yola.
Hem herkes bir yol yürür bu dünyada.
Herkes bir şeyler taşır.
Dünya da bu değil mi zaten.
İnsanlarda gönüllü hamalları değil mi dünyanın ?
Her taraf insan , her yer gönüllü hamal dolu.
Bir adam gördüm yolda sepeti odun dolu.
Yüzü güleç ama kalbi kir yolu ,
Beli o kadar bükülmüş ki başını kaldırıp gökyüzüne bile bakamıyor.
Başımı kaldırıp onun yerine bakmak istiyorum , sonra bakmadan vazgeçiyorum. Eğer görmek isteseydi bu sonsuzluğu bir anlığına da olsa bırakırdı sepetini. Sinirleniyorum...
Bir adam gördüm yolda sepeti taş dolu.
Yüzü güleç ama hayatı sıkıntı yolu ,
Sıkıntılar o kadar çok ki adam ne taşıdığını unutmuş. Elini sepete atıp bir taş çıkarıyor , şaşırıyorum. Adam taşı ağzına götürüyor. Son anda anlıyor taş olduğunu...
Yere atıp bir tekme savuruyor taşa. Ne dediğini anlamasamda şikayetlendiğini hissediyorum. Taş bir çöp konteynerine çarpıp duruyor. Taş bu .. Kimse kaldırmaz zate onu , umursamaz.
Her taraf taşlarla dolu. Kim ne yapsın taşı ?
Bir adam gördüm yolda sepeti kömür dolu.
Yüzü kapkara , kalbi yüzünden daha kara.
O kadar kararmış ki yüzü , gözleri korkunç görünüyor adamın. Yüzüne bakamıyorum , yolumu değiştirip hızlıca yürüyorum.
Bir adam gördüm yolda sepetine su doldurmaya çalışıyor.
Yukardan akan su sepetin altından süzgeç misali boşalıyor.
Yüzü güleç ama elleri buruşmuş adamın.
Bir adam gördüm yolda sepeti toprak dolu.
Yüzü güleç adamın , elinde bir saksı var içinde ot olan.
Dünya da bu değil mi zaten ?
Çiçek bile vermiyor derdi tasası.
Saksıdaki ot gibi yaşıyor insanlar.
Sonra bir keçinin ağzında dolanıp dolanıp sonunda toprakla buluşuyorlar...
Akıl sır erdiremiyorum dünyaya.
Dünyanın bu hâline.
Taş taşımak mutlu eder mi insanı ?
Odunu nereye taşır insan ?
Kömür de ne öyle. Hayatını bir sepet kömür gibi değersiz kılmış , ne yazık !
Akıl sır erdiremiyorum , mantığıma sığmıyor sepete su doldurmak.
Saksıda ot yetiştirmekte neyin nesi..
Akıl sır erdiremiyorum dünyaya ,
Dünyanın hamalı olan onca insana.
Benim yolum diyorum..
Boğazım düğümleniyor.
Peygamber yolu...
Yürümesi zor ama sonu cennet yolu.
Sepetimi hissediyorum sırtımda .
Doğru ya bende bir şey taşıyorum bu dünyada.
Sepetimin içi elmas kaynıyor.
Yüzüm güleç ama kalbimde bir ağrı var.
Yüküm ağır ama Yaradanın kolaylığı var , rahmeti var üzerimizde.
Yolumun zorluğuna sarılıp ağlıyorum.
Kimse ağladığın için yadırgamıyor beni.
Dünya da ağlanacak o kadar şey varken gülmemiz garip değil mi ?
Bırakma diyorum.
Sakın terketme kalbimi.
Taş taşıyıp sonsuzluktan uzak kalamam ben.
Odun taşıyıp kendi ateşimi hazırlayamam.
Kömür taşıyamam. Kararsın istemem yüreğim.
Çiçek varken ot bakamam ben.
Sepete su doldurmayı ne aklım kabul eder nede kalbim tasdik eder.
N'olur bırakma beni.
Sepetimde dolu elmas var.
Kalbimdeki hüzünden de , yolun zorluğundan da memnunum ben.
Bırakma beni.
Terketme mahzun kalbimi .
Yolumu , zorluğunu , karını , yağmurunu , çöl sıcağını seviyorum ben.
Elimi kanatsada kokladığım gülü seviyorum.
N'olur bırakma beni.
Ben bu dünyada elmaslarımla mutluyum..
Yüzüm güleç benim.
Kalbimdeki sızıylada huzurluyum...


》Kalbinin sızısını , yolunun zorluğunu seven insanlar kaldıysa selâm olsun onlara. İyi baksınlar elmaslarına.

20/08/2018