Biliyor musun baba, en çok söyleyemediğim sözler yakıyor canımı.
Belki küstüğüm günler oldu, belki içine attığım kırgınlıklarım… Belki “nasılsa var, nasılsa hep olacak” diye ertelediğim teşekkürlerim… Şimdi hiçbirini söyleyemiyorum. Dilimde düğümlenmiş cümleler var. Keşke diyerek yaşamak çok ağırmış. Keşke daha çok sarılsaydım, keşke daha çok gülseydik, keşke her “yarın” dediğim şeyleri bugün yapabilseydim…
Meğer yarın bazen gelmiyormuş baba…
Biz bunu çok geç öğrendik.