OĞLUM YUSUF

Karadenizin ıssız dağlarında,küçük şirin evimizde sabah erkenden uyanmıştım. Uyanır uyanmaz odadaki Karadenize bakan küçük pencereyi agzına kadar açtım, yoğun kar yağışının olduğu "Sürmene" de sis ordusu koca sevdaları içine hapis etmiş Karadenizi kaplamıştı.

Ellerim üşüyor,yanaklarım kıpkırmızı olmuştu ki arkamdan hafif bir gulümseme ile;
"Dondurdun bizi bey" diye ses işittim.

Bu "Meâlim"dir... Gözlerinin maviliği bana karadenizi anımsatıyor, teninin kokusu bütün eve menekşe kokusu gibi yayılıyordu.

-Uyandırmadım ya hafize. dedim.

O guzel gülümsemesi ve tebessümü ile bana;
"Ben değilde evin küçük erkeği uyandı" demeye kalmadan kapı hafiften aralandı ve içeriye yerde emekliyen, gelecekte babasının yazılarını belkide kitaplara dökecek olan, o kitapları milyonlara dağıtacak, gercek ve temiz sevda, temiz evlilik arayanlara benim gibi, Elif gibi sevmeyi anlatacak olan ve bu sevdayı örnek alıp hayatına işleyecek olan küçük ama koca yürekli bir delikanlı emekliye emekliye bana doğru geldi.

Onu,annesinin ğözlerine bakarak kollarıma aldım ve o temiz anlından öperek benim aslan oğlum "Yusuf'um" dedim..
.