Bir anı yere kapaklandı biraz önce.
Bir göğ yüreğimin yedi kat dibinde öldü.
Karanlık bir cilaydı ruha bırakılan sevgi.
Zamanın genişliğinde yok olan duygu.
Kendi gürültüsünü duyamadı senden giderken.
Ağrıysa bu,
Neden sadece kendime yetemedi ?
Acıysa eğer,
Neden sadece o duygu çürüdü ?
Ve ben neden hala insan olmaktan vazgeçmedim ?
Misliyle eksilen adamları ,
Tamamlanmayı unutan kadınlar mı doğurdu ?
Deli değilim ben.
Aklımı sana gidiyorken ,
Uğurladığımın tanığıyım.
Göğsümdekinin sorgusu ,
Senin gidişinin suçsuzluğu olamayacak kadar,
Hatırlıyorum hâlâ.
Dilimin ucundan ,
Ayaklarımın topuğuna kadar sallanan yokuş ,
Düşüncelerim kadar kavuşmazlar.
Ama unutmazlar da.
Unutmak saati kırmaktır.
Tam yetişecektim oysa.