Bir babanın kızına mektubu...

Asya'm,kızım,canım.Dertortağım,dertleşmek istedim biraz kızım.Kızıyorsun belki bana ,benim derdim bana yeter baba diyorsun.Densizliğime,kimsesizliğime,sensizliğime ver kuzum. Dünyammışsın benim boşluktayım,ışığımmışsın karanlıktayım. Ben insanlar dünyaya gözlerini açtığı gün doğarlar ve o andan itibaren büyümeye başlarlar zannediyordum kuzum. Öyle değilmiş canım kızım.İnsanlar anne baba olduğu gün doğup o günden itibaren büyümeye başlıyorlarmış. Anlayacağın kızım,anne babalar çocuklarını değil çocuklar anne ve babalarını büyütüyorlarmış. İnsanlar yaş aldıkça değil yaşadıkça büyüyorlarmış. Benim yaşım kırk oldu ben büyüdüm artık demekle olmuyor,büyümenin sonu gelmiyormuş öyle kolayca. İnsanlar öldüğü güne kadar büyümeye devam ediyormuş ve o güne kadar hep küçükmüş. Öldükleri gün en büyük oldukları günmüş Asya'm. Beni büyütmeye devam et ne olur biliyorum kahrım zordur ama sen yinede dizlerinde büyüt beni. En büyük olduğum gün ellerini tutayım,güzel gözlerine bakayım. Öylece büyümemi tamamlayayım.Benden önce büyüme olur mu önce beni büyüt kuzum. Seni çok seviyorum aşkım benim Allah şifanı da verir inşallah sevgilim.(4 Ağustos 2013)
*
*
*
*
*
*
*
24 ekim 2013

♥ ASYA CENNETTE ♥