Bir Hâfız-ın Meal Günlüğü ?(1)

? Dünya hayatına olan bağlılığımız ahiret hayatına olan hazırlığımızı etkiliyor...

Saatlerce zaman harcadığımız tv, telefon veya boş ve anlamsız muhabbetler ve bunun yanı sıra bol bol yaptığımız gıybetlerin ardından ne kur'an okumak ne namaz kılmak ne de zikir çekmek pekde cazib gelmiyor, zevk almıyoruz bir saat geçmeden sıkmaya başlıyor.

Çünkü gerçekler her zaman insana daha bunaltıcı gelmiştir ruhumuz o kadar geçici hevesin ardından gerçekle yüzleşince kendini atacak daha doğrusu gerçeği unutturacak bir oyalanma arıyor.

Buna en güzel örnek düğünlerden sonra eve geldiğimiz de kılmak istemediğimiz yatsı namazı veya çarşıda koştur koştur alışveriş yaparken ezan sesiyle kılmadığımızı hatırladığımız ikindi namazı... Kazaya bırakılmış bir namaz tabii kazayla kılamadıysak.

Bir başka örnek ise tv izlerken kendimizi daha fazla kaptırıp sanki o uyduruk sahneleri biz yaşıyor muşuz gibi duygu değişimlerini derinden hissetmemiz filmin başrol oyuncusunu kendimiz ilan edip beraber ağlayıp beraber gülüyoruz.Olaylara karşı vereceğimiz tepkileri onlar belirliyor zamanla da alışkanlık kazanıyoruz.

Sonra bir sahabe hayatını okumaya karar verdiğimizde boş ve anlamsız geliyor heyecan duymuyoruz sıkılıyoruz örnek aldığımız başka kişilikler olduğundan bir alimin hayatı bize işlemiyor örnek olmuyor yapamıyoruz.

İşte bu nedenle kur'an okuduğumuzda çok çabuk doyabiliyoruz zorundalık gibi geliyor tabiri caizse tahkiki imanın yerini taklidi iman alıyor. Yapmak zorunda olduğumuz için yapıyoruz bize faydasını düşünmeden hayatımıza katacağı o kadar güzelliği yok sayarak haliylede okuduklarımız hareketlerimize yansımıyor.

Halbuki Allah'ın emrettiği şeylerle hayatımızı şekillendirebilirsek gerçekten çok anlamlı bir hayata sahip olacağız o zaman okuduğumuz takvim kağıtları dahi bize cazib gelmeye başlayacak ve bize Allah'ı hatırlatan ne varsa ona sıkı sıkı sarılmaya başlayacağız.

O zaman ilk günkü heyecanını koruyan Hâfızlığımız olacak kurslarda kalmak zor gelmediği gibi her anı Allah diyerek geçen zamanlarımıza şükretmiş olacağız.

Ailemizden, arkadaşlarımızdan, akrabalarımızdan ya da biz olmadan geçirilen her güzel andan uzak olmayı kayıp olarak görmeyeceğiz çünkü Allahı zikretmek herşeyden üstündür veya kur'an'ında dediği gibi "Allah'ın rızası ise hepsinden büyüktür."

Amaç kendi rızamızdan çok Allahın rızası olmalı tek hedefimiz tek gayemiz bu olmalı yönünü değiştirmeyen tek hedef...

Gösterişten riyadan kibirden uzak yalnız ve yalnız Allah sevgisini kendine amaç edinmiş Allah aşkıyla hemhal olan adı geçtiğinde dahi kalbi tir tir titreyen bir insan olmayı hedef edinmek ve böyle bir Hâfız olabilmeyi de... ?