Bir sen var sensizlik içinde

Olmayacağını bile bile direndigimdin.
Yüreğimin tam ortasına ellerimle avuç avuç ateşini atan bendim . Başaramayacagımı bilmeme rağmen verdiğim en büyük savaştın sen .
Her defasında en başa dönüyorum bak yine.
Her gün yeniden yeni bir sabaha uyanma hayaliyle , sana uyanıyorum farketmeden .
Küçücüktüm seni severken, pek bilmezdim gönül işlerini ...
Seninle büyüdü içimdeki sevgi .
Seninle birlikte büyüdüm ben . Atamıyorum bir türlü sensizliği .
Bitiremiyorum kalbimdeki seni .
Beceremiyorum mesela sensiz güne başlamayı, bu şehre her geldiğimde yuregim daha çok yanıyor farketmeden .
Kalbimi söküp atmak istiyorum ummadan.
Keşke tanimasaydim diyorum kendime , hiç sevmek ve sevilmeyi bilmeseydim .
Dayanamayacak noktalara geliyorum . Kalbim ve aklım arasındaki mücadele de ben yeniliyorum sürekli.
Bir ben var benden öte, bir sen var bensizlik içinde .
Arada başka bir ne iz var ne bir el ...
Sussa kalbim, sarsam kendi yaralarımı. Izin verse , izin verse bende ki sen . Sarsam,
Kabuk bağlayıp her defasında yeniden kanayan yaralarımı ...
Beni bende bıraksaydın giderken.
Gitseydin de beni bende bıraksaydın.
Beni bende bıraksaydın...