Bir sonbahar akşamıydı.

Herşeye veda edişim.

İyi niyete, sevgiye, acıya , üzünütüye.

Ayna gibi oldum hep ne bir fazla ne bir esik kimden ne gördüysem o

Böyle olmak gerekti bazen dertleri paylaştıkça vuran çok

Acılarımı anlattıkça zaaflar mı arar olmuşlar.

Ben üzüldükçe yüzlerinin gülüşleri keyifler ta karşıdan belli olurdu.

Artık öyle güzel gülüşlerim var ki, acımı , kederimi içimde yaşas olmuşum dısardan bakanlar vurdum duymaz takmaz görseler de

Yaşadığım hersey içimde volkan gibi patlar olmuş.

Bazen öyle güzel gülüşüm var ki dostu da düşmanı da çatlatır misali.

Elbetde bende biliyorum bukadar cok gülünecek birsey yok ama başka türlü bu berbat hayat çekilmez.