Bir Umut Doğar mı?

Düzen denilen bu çark, her gün biraz daha yozlaşıyor. Adaletin terazisi paslanmış, vicdanlar körelmiş, insanlık bir tüketim çarkının dişlileri arasında öğütülüp duruyor. Peki, bu kasvetli tablonun içinde bir umut ışığı doğar mı? Yozlaşmış düzenin karanlığı, fakirin kaynayan kazanının buharını bile söndürmeye yetmez mi?

Fakirin kazanı, sadece su ve tuzdan ibaret değildir. O kazan, alın terinin, emeğin, onurun ve hayata tutunma çabasının sembolüdür. Kaynaması, sadece fiziksel bir ihtiyacın giderilmesi değil; bir direnişin, bir var olma mücadelesinin ta kendisidir. Ama o kazan, dışlanmanın, ötekileştirilmenin soğuk rüzgarlarıyla karşılaştığında, ateşi söner, kaynaması durur. Çünkü insan, sadece karnı doyduğu için yaşamaz. Kalbi doymalı, ruhu ısınmalı, toplum içinde bir yeri, bir değeri olduğunu hissetmelidir.

Dışlamak ve ötekileştirmek, modern çağın en zehirli silahlarıdır. Görünmez duvarlar örer insanların kalplerine. Bir bakarsın, komşun, iş arkadaşın, hatta ailenin bir ferdi, sırf farklı diye, sırf senin gibi düşünmüyor, senin gibi yaşamıyor diye "öteki" ilan ediliverir. Bu ötekileştirme, toplumun dokusunu içten içe kemirir. Güveni yok eder, dayanışma ruhunu öldürür, sevgiyi ve anlayışı köreltir. Gönüller, bu zehirli iklimde nasıl kaynasın? Nasıl sıcak bir sohbet, içten bir gülümseme çıkabilsin bu buzulların arasından?

Eleştiri, bu noktada bir ayna işlevi görür. Yozlaşmış düzeni, dışlayıcı zihniyeti, ötekileştiren bakışı teşhir eder. Bu eleştiri, sadece bir şikayet değil, aynı zamanda bir umut ışığıdır. Çünkü sorunu görmeyen, çözüm arayamaz. Eleştiri, düzene "Dur!" diyen, "Bu yanlış!" haykıran bir sestir. Bu ses, ne kadar çok yankılanırsa, o kadar güçlü bir bilinç dalgası yaratır.

Peki, bu bilinç dalgası, bir umut doğurabilir mi? Fakirin kazanı, gönüller kaynaşmadan gerçekten kaynayabilir mi? Evet, kaynayabilir. Ama bu, ancak ve ancak dışlamanın ve ötekileştirmenin yerini kucaklamanın, anlayışın ve diyaloğun almasıyla mümkün olur. Umut, her birimizin içinde filizlenebilecek bir tohumdur. Bir başkasının acısını anlamakla, farklı olana saygı duymakla, dayanışma içinde el ele vermekle bu tohum yeşerir.

Yozlaşmış düzen, bireylerin bencilleşmesi ve yalnızlaşması üzerine kuruludur. Ona karşı en güçlü silahımız ise kolektif bilinç ve dayanışmadır. Fakirin kazanı, komşunun gönderdiği bir kepçe çorba ile daha çabuk kaynar. Gönüller, karşılıklı sevgi ve saygı ile ısınır. Ötekileştirme duvarları, diyalog çekiçleri ile yıkılır.

Belki zor, belki uzun bir yol. Ama her eleştiri, her farkındalık, her küçük dayanışma hareketi, bu karanlık düzende bir çatlak açar. O çatlaklardan sızan ışık, umudun ta kendisidir. Unutmayalım; kazan kaynamadan, gönüller ısınmadan, hiçbir düzen gerçek anlamda adil olamaz. Ve bu adaleti inşa etmek, hepimizin ortak sorumluluğudur.