Bir Yangın Eşitler Bizi

Uzun bir uykuyu bölüyorum sana uyanmak için
Yarı ölüm halidir içimdeki biliyorum
İçimi saran yangın dışıma sıçrıyor ansızın!
Şimdi olmaz diyorsun, şimdi olmaz.
Başka bir hayatın başağını büyütüyorsun içinde,
Seni de yakmamdan korkuyorsun belli.
Her yol ayrımında sana dönmemden korkuyorsun,
Bir eşitlik istiyorsun aramızda
Ben kaldıkça sen gidiyorsun
Ve biliyorsun uzun ve sonsuz bir yangın eşit kılar bizi,
Bu yüzden yanmıyorsun yaktığın kadar.

Bir kez ya da son kez,
Her neyse!
Oturup seni dinlemek istiyorum bu masada,
Anlatacaklarımdan vazgeçiyorum.
Masaya sormuyorum hiç, o ne yapmak istiyor bizden.

Bir yol üfleniyor önüme,
İlmek ilmek işleniyor ardımda sudan kaleler
Yunus'u yaşatan bu deniz, boğuyor beni.
Başı bozuk bir kayıktan sesleniyor isyancı!
Seni gösteren parmağının ucunda bir kan kımıldıyor yalnız ben görüyorum.

Yol aldıkça küçülüyor önümdeki devler
Kibrit aleviyle ışıklandırılmış, keşmekeş bir perde çekiliyor göğsüme.
O perde tutuşuyor, ben yanıyorum içimdekilerle.

Hakettiğini istiyorsun hayattan, bana rağmen.
Elleri dikenli bir bekçi bekliyor,
Başaklarını emanet ettiğin korkuluğu.
Tesellisini korkulukta arıyor ellerindeki dikenin,
Sebep olana kızmaya elvermiyor içi,
Tutup dikene kızıyor.
Çünkü ben de sana kızıyorum .
Korkuluk on ikiye bölüyor hissesini kendine düşenden,
Güneşi de alıp git diyor sana.
Sana güneş düşüyor, bana kalan hiçten!

Bir eşitlik istiyorum aramızda,
Beni yok sayan korkuluğunu da  ateşe veriyorum kendimle,
Külünü yutuyorum eşitsizliğimizin,
Artık dumanını tanımıyorum içimdekinin
Bu yangın eşit sayıyor bizi, son kez uyuyorum.