Bir yol.

İçimin satırları buraya dökülmüşken
Ruhumdaki cevheri neden böyle yordum ?
Bir yolunu bulunca ikinci yolu merak edecek kadar deliydim ben. Şimdi bütün rastlantılara küsüm.
Ellerim ceplerimde sokağının köşesiyim kimi zaman. Çünkü insan bazen sever kuyusundan çıkmamayı. Uzun uzun.. en uzun ben durdum o yolun ağzında. Tıpkı bir söz söylemen için ağzına bakmaya benziyordu bu. Önümüz boylu boyunca yetim Toroslar. Anlamaya çalışmak , anlamanın yarısı etmiyor artık. Çoğu kez elin boş dönüyorsun o yankıdan. Ellerine baka baka.

Şimdi usulca ört kirpiklerini. İçimiz gozukmesin. Bir şiirden başla geceyi buruşturmaya. Göğsümü yontmaya. Bütün iflah olmaz yanlarımı gıdıkla. Çocuklar gibi hürüm acımla barışmakta.. El ayak çekilmiş duygular. Aklımın dilini tutun.
Hangi su kabul eder bağrımda duran lekeyi ?
Hangi kadın adım atmaya korkar ?
Neyse incitmedim suyu. Bozmadım karanlığını gecenin.
Koridoru söndürmeyin. Gecenin kesesinde dinleyeceğim içimi. Ucunu pervasızca sivrittiğim kalemi ilk kendime batıracağım. Bir tokat daha yavan ve acitamayan.
Tüm sivri cümlelerine. Söz vermeyin. Tutmadığınız her şey sızlar. Bütün taşlar yerindeyken gezdir nehrini. Kahrım ışığa katil. Ben inanmıyorum. Duvarlarında duran o ince , acemi , eğri büğrü yordamını silerek. Geçmesini beklemek , hem de demir mazgallara öksürüyorken gönlüm. Alnımı dayarım dalgın pencelerine. Çok şey var göğü görecek çok şey..