Biriken

Farkında mısınız,
Üzüntü önce sessiz gelir,
Bir bakışta saklanır,
Bir kelimede kırılır.

Sonra büyür…
Biriken iç çekişler olur yük,
Sabrın ipi incelir usulca,
Ve kopunca “öfke” derler, oysa “yorgunluk”tur.

Kimse görmez başlangıcını,
Ne geceleri, ne sustuklarını.
Bir gülüşün ardında gizlenen ağrıyı,
Bir yutkunmanın içindeki haykırışı.

Ve gün gelir,
Sesinde çatlar sabrın son teli,
Bir söz söylersin…
Herkes “suçlu” der, kimse “nasıl bu hale geldi?” demez.

Farkında mısınız?
Kimse acının ilk halini sevmez.
Ama son halini,
Yargılamayı çok sever.

Oysa kimse bilmez…
Sessiz kalmak da bir çığlıktır aslında,
Ama duymazlar,
Ta ki öfkeni görünceye kadar. ????